Van Henk Horstink
De eerste twee foto’s svp inpassen op aangegeven plaatsen in de tekst hieronder.
Dit is een van de vele honden die ik dagelijks op me af zie komen, hard blaffen en ook nog vele meters vlak naast mijn benen happende bewegingen maken. Ik weet dat het elke dag gebeurt en altijd goed afloopt, maar schrik er elke keer weer behoorlijk van. En ben bang dat er een n keer in mijn been grijpt. Een keer hapte een hond al in mijn voortas. Beter dan in mijn been, maar toch knap vervelend
Ook in Nederland kom je vervelende honden tegen, maar dan loopt er vaak ook een eigenaar bij. Op het platte land van oosterse (en westerse) landen zijn het vaak waakhonden die los lopen en niet op auto's maar juist op mij als fietser afkomen. Ik heb het er niet op en vrees dat er een keer een gaat bijten.
Ik weet dat er apparaten zijn die met onhoorbare tonen honden afschrikken, maar die heb ik niet bij. En Schreeuwen en schoppen helpt niet. Gelukkig zitten de meeste honden achter een hek of aan een touw al ben ik juist bij die blaffers bang dat er een touw breekt....
Ben intussen nog ongeschonden in Tiblisi Georgië aangekomen. Bij Sven en zijn partner uit Nederland. Ben ze tegengekomen op de veerboot die ik in Bulgarije nam naar Georgië om Turkije te vermijden. Sven heeft al 15 jaar vreselijk last van zijn oren, maar is uitbehandeld en op weg naar een kliniek met een bijzonder hoopvolle behandeling met “bacteriofagen”. Omdat de verzekering dat niet vergoed en hij ook niet mocht vliegen moest hij eerst sponsoren zoeken en daarna nog veel hindernissen overwinnen om het hele stuk te rijden. Hij heeft intussen zijn eerste drankjes met fagen van de artsen gekregen. De pijn aan zijn oren is nog niet opgelost, maar hij houd de moed er in. Je kunt zijn hele verhaal volgen op helpsven.nu .
De veerboot was een belevenis op zich. Vijftig uren deinen op een grote lege zee. Zestig chauffeurs uit Armenië , Bulgarije, Georgië en Azerbaijaan zaten drie dagen bij de maaltijden in een kantine. Sprak onder andere deze vijf Armeniërs die voor hun baas elk een bus naar Jerevan brengen.
Foto groep Armeniërs
Daarmee gaan ze in de zomer met toeristen langs de vele prachtige oude kerken in hun land . Trots op hun land: de eerste uit 300 daterende christelijke natie.
Toen ik in Batumi van de ferry afkwam had ik gelijk twee regendagen. Een dag besteed aan een zoektocht naar de locale geschiedenis. Het archeologisch museum liet zien dat er al voor de Griekse nederzetting mensen woonden die bronzen en ijzeren bijlen, zwaarden en ploegen maakten. De Romeinen bouwden 20 km verder in Petra een grensfort vergelijkbaar met Hadrians wall bij Schotland. Verder hangen er in de stad diverse beelden die willen wijzen naar de middeleeuwse legende van Jason en de Argonauten.
De tweede regendag gewoon gaan fietsen. Met mijn regencape bleef ik zelf warm, maar ik heb mijn mobiel helaas niet droog gehouden. Gelukkig kreeg ik hem met 24 uur in rijstkorrels weer droog, maar ik moet er duidelijk voorzichtiger met mijn telefoon omspringen. Onderweg nog geen groene bladeren, maar gelukkig af en toe wel prachtige mossen. In de meeste dorpen was niet veel te doen. Af en toe zitten er bij plaatsen vrouwen langs de weg met locale zoetigheden, planten, brood en de eerste bloemen.
Hier svp tweede foto.
Ben intussen twee dagen in Tiblisi. Grote stad met moderne gebouwen, maar ook veel klassieke Georgische kerken, een oud badhuis, bijzondere balkons , een moskee en een synagoge.
Vergeleken met de Balkanlanden reageren er in Georgië duidelijk meer mensen op mij als fietser. Ze zwaaien onderweg, spreken een paar woorden Engels in een winkel bijvoorbeeld en boden me onderweg al twee keer een glas wijn aan. Vind ik leuk en bijzonder.
Ben benieuwd hoe dit in het volgende land, het islamitische Azerbaijan zal gaan.
Nog 700km naar Baku aan die onbekende Caspische zee. Ben heel benieuwd.