Wat bracht 2017 Nijmegen? Een Graafseweg die veel te lang was afgesloten, een gedegradeerd NEC, en dan toch eindelijk de Donjon maar dan niet op het Valkhof, maar ‘aan de overkant’ waar vorig jaar een bruine toren met een Toekan verrees. Zulke en andere miraculeuze zaken werden op de korrel genomen door het 25 jaar bestaande Nimweegs Soaptheater op hun eindejaars- en jubileumvoorstelling Mariken van NUmegen in de Stadsschouwburg. Antonín van Dijk en Hadewych Griffioen uit Nijmegen Oost gingen kijken. Antonin: ‘Het leukste lied vond ik de ‘Nimweegse Blues’ omdat er dingen in staan die waar zijn. En ook vond ik het erg leuk mijn pianoleraar Hans Kalberg aan het werk te zien maar nu als bandleider.’
Mariken van NUmegen varieert op het mirakelspel Mariken van Nieumeghen uit omstreeks 1600 over ‘Mariken die meer dan seuen jaren mette(n) dueel woe(n)de en(de) verkeerde’. Ruim 400 jaar later zal 2018 het Marikenjaar worden, het jaar waarin vrouwen over kennis beschikken en zelfbewust hun krachten inzetten. Dat was de rode draad door de voorstelling. Het publiek werd gevraagd eens anders naar duivel Moenen te kijken: Was hij wel zo slecht, hij bood Mariken immers kennis en kunde aan! De Marikens in de voorstelling kwamen als antiek, onschuldig en als moderne zelfbewuste vrouw voor het voetlicht. Het publiek, slim, dom of sjiek, - kiest u maar - iedereen kon op elk gewenst niveau van het verhaal genieten, met zang, acapella of met stuwende bandmuziek!
Een indrukwekkende rol was er voor de uit Syrië afkomstige acteur Wassim Hamoudeh die voor aandachtige stilte zorgt als hij zich uitspreekt over wat oorlog is: ‘ Oorlog is vreselijk. Die maakt alles kapot. Alles in je hoofd … en in je hart.’
Antonin wil tot slot iets kwijt over de val van Mariken in een multimediale mix van beeld en levensecht: Sonja Beckman die Antieke Mariken speelt, gaat vertellen over haar lot toen ze van de toren werd gegooid door de duivel. Je ziet Mariken wegrennen in een film, ze vlucht van de duivel, dan rent ze naar de toren, Moenen haalt haar in en gooit haar naar beneden. Dan verdwijnt de film, in plaats daarvan zie je Mariken vallen – dat denk je tenminste - het wordt zwart en als het licht wordt zien we de antieke Mariken liggen. Ik zat daar gewoon, ik dacht niet na, ik liet het gewoon op me inwerken.’