Lazen we in de column van vorige maand over een piramide op het kazerneterrein (flauwekul natuurlijk!), dit keer zijn we weer even serieus. Er bestaan namelijk in onze wijk zaken die ons begrip te boven gaan.
Door Seph Schreurs
Soms klopt dát zelfs niet eens. Heeft u wel eens iets moeten bezorgen op Daalseweg nummer 133 bijvoorbeeld? Dan kunt u lang zoeken want dat nummer staat op geen enkel huis daar in de buurt. En dat geldt tevens voor de nummers 113 tot en met 161. In plaats van woningen is er een steeg, die - onder andere - toegang geeft tot het Buurtcentrum Daalsehof. En wie denkt, dat die ontbrekende nummers wel tevoorschijn komen zodra je dat steegje door loopt, heeft het mis: daar heet het geen Daalseweg meer maar iets anders. Raar toch, dat ze daar bij de gemeente soms nummers geven aan niet bestaande huizen terwijl tientallen bewoners van dure koopflats aan de Berg en Dalseweg samen slechts één huisnummer ter beschikking hebben. Wel met een a,b,c,d enzovoorts erachter, maar ja: dat is natuurlijk toch behelpen, nietwaar? Toch knap om je blik te laten vangen door iets dat niet bestaat! Iets heel anders Vorige week scheen de zon voluit op een kunstwerk, dat zó klein is dat het tot dan toe aan mijn blik was ontsnapt. Nu moet ik eerlijk toegeven, dat mijn dagelijkse routes zelden of nooit daarlangs leidden en dan nog doorgaans op de fiets. Een grote, gladde steenplaat met wat gefrutsel aan de basis; meer leek het niet te zijn in het voorbijgaan. Omdat dit voorwerp nu letterlijk en figuurlijk in het zonnetje was gezet en ik bovendien - diep in mijn gedachten verzonken - achter mijn hondje aangesukkeld was, viel me ineens op wat daar aan die stenen basis allemaal te zien viel. Wist u dat we in Oost een Eiffeltoren hebben staan? En de Sint Pieterkerk, de Westerkerk, de Keulse Dom, het Colosseum en nog vele andere beroemde bouwwerken van overal uit de wereld? Zoal bijvoorbeeld onze eigen Waalbrug; ooit de langste overspanning van Europa. Gewoon aan de voet van een blauwe steen (nee, niet die op de markt) tegenover het Athlonepad, terzijde van wat net nog de Prins Bernhardstraat mag heten. Door de Stichting Volksbelang van 1895 geschonken ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan. Maar aan wie? Dat mag Joost weten. Het was mij echter bekend, dat er een gemeentelijke commissie bestaat, die over het wel en wee van Nijmeegs Openbaar Kunstbezit gaat. Jammer: onbekend bij de gemeente. Maar meneer Harmsen wist daar meer van en dus werd ik doorverbonden. Deze verschafte mij bovenstaande informatie en vertelde erbij, dat de kunstenaar Cor Litjens had willen uitdrukken, dat de wereld steeds kleiner aan het worden was en dat landen nader tot elkaar komen. Met nadruk wees hij op de zeldzaamheid van het blauwe marmer, dat uitsluitend ergens in Zuid Amerika te vinden was. En hij gaf me het telefoonnummer van Cor Litjens; die moest ik beslist maar eens bellen. De oorsprong Het begon gewoon met een opdracht van de Stichting Volksbelang in 1994. Die wilde - ter gelegenheid van het honderjarig bestaan in '95 - een kunstwerk schenken aan de Nijmeegse gemeenschap als symbool van verbondenheid met de wijk Volksbelang. Nu wilde het toeval, dat Cor Litjens al jarenlang souvenirs spaarde van bekende bouwwerken. En dat hij zich verdiept had in de kunstgeschiedenis.
Heel lang geleden begonnen kunstenaars in hun (achtergrond)-landschappen steden af te beelden. Het was toen niet wenselijk was om een bekende stad af te beelden (het ging vooral om religieuze kunst, waarin niet een stad, maar 'het hogere' centraal moest staan). Daarom werd een onherkenbare stad samengesteld uit delen van verschillende steden, zodat een soort universele wereldstad werd afgebeeld. En dat idee van zo'n wereldstad werd door Cor Litjens gerealiseerd. Hoe komt zoiets tot stand? Nieuwsgierig informeerde ik of hij die miniatuurtjes gewoon met brons overgoten had. Maar zo simpel was het niet: hij maakte afgietsels, gemodelleerd in klei en was, groepeerde die in zes losse stukken, die na het bronsgieten ter plekke aan elkaar werden gesoldeerd (of gelast?) en koos als achtergrond die blauwe marmeren plaat. Deze symboliseert het uitspansel of universum. Samen levert dat een verrassend schouwspel op. Als toeschouwer is het net of je vanaf een hoge berg naar dat stadje beneden staat te kijken. Van mij had er best een bankje bij mogen staan. Of twee, want aan de achterkant van de plaat is nog meer stad te zien. Al met al een bekoorlijk en bescheiden kunstwerk dat een verademing lijkt bij alle moderne en vooral kolossale opdringerigheid waar onze stad in latere jaren mee verrijkt is geworden. Het siert de kunstenaar, die nog vaak gebeld wordt door mensen die zich zorgen maken om de scheve Eiffeltorens. Probeer ze alsjeblieft niet recht te zetten.