De Wijkkrant ligt (bijna) in je bus. Met hierin natuurlijk veel verhalen over wijkbewoners. En ook weer een prikkelende column van Loes Wijffels:
'Kip'
De automobilist scheurt keihard door de 30-kilometer-zone. Als ik, vanaf mijn fiets, gebaar dat hij wel wat rustiger mag rijden, stopt hij zijn auto midden op de weg. Onmiddellijk stapt hij uit en gooit de vreselijkste verwensingen naar mijn hoofd. Ik fiets maar snel door, zonder om te kijken. Gelukkig komt het opgewonden standje niet achter me aan.
Op een verhaal dat ik schreef over een kind met een ernstige, aangeboren huidziekte, las ik de reactie van iemand die niet snapte waarom de ouders hun kind dit aandeden...
Mijn vader slachtte vroeger wel eens een kip. Dan legde hij de nek van het dier op een stronk hout en pakte de bijl. Wij mochten helpen door het lijf stevig vast te houden. Als je dat niet deed, ging het als een gek rondrennen door de tuin. Als een kip zonder kop, dus.
Kippen zonder kop zie je veel. Het lijkt de gewoonste zaak te zijn geworden alles maar te roepen wat je denkt. En als iemand je in de weg zit of anderszins stoort, dan peper je ze dat even heel goed in. Desnoods met geweld. Als ik de reacties op nieuwssites lees, kan ik niet anders dan verbaasd zijn over zoveel domheid. De emoties zijn primair, de kritieken ongezouten en iedereen wordt over één kam geschoren. Meestal zijn alleen de koppen gelezen. Gevoel voor nuance of humor ontbreekt.
Moet je mensen, los van grove beledigingen, hun uitlaatklep gunnen? Moet je gaan uitleggen wat je bedoelt met je tekst? Zeggen dat je mensen met je ongefundeerde mening ook ernstig kunt kwetsen? Dat het verstandig is even door te lezen en na te denken voordat je iets roept? Dat regels in het verkeer er ook zijn om jóu te beschermen?
Doeslief, zeg.