Mijn baas kwam er niet meer uit; hij had nog wel beloofd, dat hij deze column zou schrijven omdat ik zo tegen oudjaar opzag. Aan de oliebollen, die baasje elk jaar bakt, mag ik toch niet komen en de glazen wijn werden altijd op de schoorsteenmantel gezet als iemand even de kamer uit moest. Terwijl ik het zo zalig vind om mijn lange tong langs de binnenkant van het glas te laten glijden.
Ik doe het toch echt voorzichtig, hoor!
Maar goed, de baas zat voor de zoveelste keer naar zijn beeldscherm te staren zonder dat er iets uit zijn vingers kwam. Daarom besloot ik maar eens contact met hem te maken. Ik liet een bescheiden blafje horen en ja hoor: hij was meteen afgeleid. Op zo'n moment praat hij even tegen me en kan dan mijn gedachten lezen als ik niet te ver van hem af lig. Dus dacht ik: kun je dit nou niet beter aan mijzelf overlaten? Schrijf jij maar op wat ik denk en dan heb jij vanavond een pracht van een column! "OK, brandt maar los" antwoordde hij.
Nou, om te beginnen onweer; dat voel ik al van tevoren aankomen. Ik ben namelijk ontzettend bang; niet zozeer van de bliksemflitsen want die hoor je niet. Die dreun, die er meestal na komt,daar knijp ik ,m pas goed voor! Als het even kan spurt ik meteen naar de overloop; ik rol me dan helemaal op en zie of hoor niks meer. Moeilijk is, dat ik te klein ben om zelf beneden de kamerdeur open te krijgen. Moet altijd maar hopen dat vrouwtje of baasje toevallig naar de keuken gaat of naar de WC. Da's nog zoiets: als ze buiten met dat vuurwerk bezig zijn krijgen ze mij niet naar buiten. Ik doe het nog liever in m'n broek; bij wijze van spreken dan. Wanneer ik toevallig net mijn baas aan het uitlaten ben (is goed voor hem, zo'n ommetje voor het slapen gaan) en ze beginnen ergens in de buurt weer met die rotjes, dan weet ik maar één oplossing: ik laat me plat op de straat vallen met mijn pootjes gespreid en kleef dan zowat als een dot kauwgom aan de stenen. M'n baas moet me dan bijna van de straat pulken, want het lijkt dan wel of ik minstens drie keer mijn gewicht weeg en dat is samen gauw vijfendertig kilo. Dat krijgt hij niet meer omhoog!
In het verleden kreeg ik wel eens een pil, die ze bij de dierenwinkel haalden; je wordt er wel suf van, maar de herrie blijft even angstaanjagend. Afgelopen jaar hebben we het nog eens bij de dierenarts geprobeerd. Die gaf wel wat mee, maar geloofde er zelf niet zo in. Was bovendien toch helemaal niet gezond om die rommel te slikken alleen maar omdat je bang was, zei hij nog. Maar ditmaal had hij iets nieuws: een CD met gedonder, geschiet en vuurwerk in alle maten. Elke dag oefenen en telkens wat harder. Ben razend benieuwd