Rubriek waarin Gottfried Erdtsieck, samen met fotograaf Marc van Kempen, onderzoekt wat er een jaar na dato is gebeurd.
Tekst: Gottfried Erdtsieck, fotografie: Marc van Kempen
Uit de wijkkrantrubriek ‘Prikbordadvertenties’ van een jaar geleden: “Gezocht: gesprekspartner conversatie Frans. Wie helpt me om mijn weggezakte spreekvaardigheid Frans op te vijzelen? ria.hoebink@...”
We weten allemaal dat het doel van de Wijkkrant o.a. is om bewoners te verbinden en ons blad vormt natuurlijk een graag gelezen communicatiekanaal in onze prachtige wijk. Over verbinding gesproken, wat is dan een jaar later de ‘opbrengst’ van zo’n verzoekje?
Ria Hoebink (68) reageerde op mijn mail en een week later zit ik met Ria en Erik ten Have (63) aan tafel. Erik heeft een jaar geleden op de oproep van Ria gereageerd, en hun verhaal ontvouwt zich. Na een eerste kennismaking in Lux zagen ze al snel dat hun niveau van Frans vergelijkbaar was en dat ze in conversaties beslist wat zouden kunnen bijleren.
Ria: “Mijn Frans heb ik gewoon nog van de schoolboeken en van vakanties. En dat wilde ik naar een hoger niveau tillen. En mijn partner en ik hebben een zekere affiniteit met het Franse leven. We waren bijvoorbeeld eerder al op zoek naar een tweede huis in Frankrijk.” En Erik vult aan: “Ik vond de Franse taal altijd al geweldig, ik zou ‘m graag goed willen spreken. Een aantal jaren geleden heb ik met een bevriende docent Frans een ‘ruil’ afgesproken: ik gaf hem pianoles, hij leerde mij beter Frans spreken. Een tijdje gedaan, maar helaas, dat verzandde in vrijblijvendheid en veel te veel gezelligheid.
Toen ik een aantal jaren geleden minder ging werken - ik ging terug naar drie dagen per week - kwam er tijd vrij, voor de liefde, voor muziek, voor vriendschappen. En ik dacht, nou ga ik ook weer bezig met Frans. Toen heb ik wel een jaar, anderhalf jaar iedere dag geoefend met een Franse app: 'Babbel'. Echt een goeie app. Veel geleerd! ‘Babbel’ klinkt wat kinderlijk of vrijblijvend, maar het is een betere app dan bijvoorbeeld ‘Duolingo’. En toen las ik de oproep van Ria, en die oproep kwam precies op tijd om het geleerde in praktijk te kunnen brengen!”
Huiswerk
In het eerste halfjaar van 2024 hebben Erik en Ria tweewekelijks elkaars spreekvaardigheid Frans naar een hoger niveau weten te tillen! Afwisselend bij elkaar thuis converseerden ze over koetjes en kalfjes, maar ook over onderwerpen die hun wederzijdse interesse hadden. Ze moeten wel bekennen: als het iets te ingewikkeld werd, floepte er toch weer wat Nederlands doorheen. Nu word ik nieuwsgierig: als het op het Franse vlak dan zo klikt, waarom is hun samenwerking na een vruchtbaar halfjaar dan toch gestopt?
Erik: “Een combinatie van factoren. Het ging goed en we vroegen we ons af: zullen we het nog iets serieuzer gaan aanpakken? Toen zijn we in zee gegaan met een docente Frans. Zij pakte het echt goed aan; helaas voor ons bleek dat bij nader inzien een vergissing. De eerste les was voor mij een ware confrontatie: het werd mij direct duidelijk dat als ik dit serieus wilde aanpakken, moest ik echt gaan studeren! Maar ik maak muziek, ik heb een coachpraktijk, ik doe al verschillende werkzaamheden op vrijwillige basis, en daarnaast nog een baan voor drie dagen als projectleider bij de gemeente Nijmegen. Ik diende een keuze te maken! En het was meteen duidelijk: ik zag veel huiswerk op mij afkomen en ik wil zeker niet het jochie in de klas zijn dat zijn huiswerk niet gemaakt heeft…!
En Ria er achteraan: “En ik had hetzelfde. Het was toch een verplichting die ik niet zocht. Ik wilde niet het meisje zijn dat óók haar huiswerk niet af had. Ik had mij ook vergist in de verplichtingen die het met zich mee bracht. Ik ben met pensioen na een mooie carrière in het onderwijs, bij de HAN, doe allemaal leuke dingen, dus ik voelde dat ik dat niet zou kunnen opbrengen. Bovendien waren mijn partner en ik steeds vaker in Frankrijk, we waren er al twee jaar op zoek naar een huis. Die zoektocht heeft er toe geleid dat we in de herfst een fraai huis gekocht hebben, in Châtelard, een pittoresk dorpje met 34 inwoners, in Midden-Frankrijk, heel rustig. We zijn daar de afgelopen twee maanden geweest. Een mooi, volledig ingericht huis. Een heel groot, goed onderhouden stuk grond eromheen. Nu, na een eerste verblijf van twee maanden, kunnen we zeggen dat we héél tevreden zijn. Dus we zullen een stuk minder in Nijmegen zijn. Over mijn spreekvaardigheid ter plekke moet ik bekennen: ik ben veel bezig geweest met ons huis en heb m’n Frans alleen nog bij de ‘bricolage’, onze ‘Wanco’, in de praktijk gebracht. Oh ja, we hebben kennisgemaakt met mevrouw de burgemeester. Maar de buren moet ik nog spreken. Dat zal er de volgende keer wel van komen.”
Twee Frans-Nederlandse verhalen van twee bewoners uit Nijmegen-Oost. En oprecht nemen ze op het eind van dit interview met een hartelijk ‘Au revoir’ afscheid, want Erik zal zeker op de uitnodiging van Ria ingaan om in Châtelard langs te komen. Zo ontspannen waren hun conversaties!
-----------------------------------------------
© Marc van Kempen Fotografie
Bij interesse in de foto kunt u contact opnemen via:
www.marcvankempenfotografie.nl
No use allowed without permission
Online/Offline/Commercial
