In de Wilhelminasingel staat het mooiste Huis van Nijmegen, Het kwam in 2019 als winnaar uit de bus bij de verkiezingen van de Nijmeegse Historische Vereniging in samenwerking met de Gelderlander.
Tekst: Karin Veldkamp. Fotografie: Hans Hendriks (foto pand door Kor Goutbeek)
Tijdens het rondbrengen van de Wijkkrant zag ik het bordje op de voorgevel hangen: 'Mooiste huis van Nijmegen'. Op het moment dat ik het tuinpoortje weer dichttrek, gaat de voordeur open en komt Joske van Asseldonk naar buiten. Een afspraak met haar en eigenaar René van der Heijden is snel gemaakt en als we op het afgesproken tijdstip arriveren, staan ze ons al op te wachten in de deuropening.
In de ruime hal hangen portretfoto's van drie generaties aan de muur, gedrapeerd om een grote staande klok die nooit van zijn plaats is af geweest, vertelt René. Het geeft me even het gevoel in een museum te zijn. René wijst naar de foto rechtsboven waarop een trotse vrouw, zijn oma, is te zien. "Oma kocht het huis in 1939, kort nadat haar man was overleden. Daarvoor runden ze samen het Victoriahotel, maar dat werd door het bombardement in 1944 weggevaagd. Oma ging op de Wilhelminasingel wonen, waar zij vanaf de eerste etage de toen nog onbebouwde Wedren als uitzicht had. De begane grond en het souterrain waren verhuurd, waardoor oma naast de eerste etage alleen nog de zolder tot haar beschikking had, maar die was redelijk onbewoonbaar. Mijn ouders kwamen er later bij wonen, want de woningnood was erg groot kort na de oorlog. Het was zelfs zo in die tijd dat de gemeente kwam kijken of er wellicht nog een ander gezin bij kon wonen."
Geluk vermomd als pech
Oma overleed in 1957, waarna de ouders van René het huis kochten. Hun portretfoto hangt naast de foto van oma. René werd er geboren en groeide met twee zussen en vijf broers op in het monumentale pand. Het huis ging in de verkoop toen zijn ouders er niet meer waren, ondanks de vurige wens van zijn moeder dat het huis in de familie bleef. Het 'lot' bepaalde uiteindelijk dat dit toch gebeurde. Hij en zijn zus Mjan kochten het samen in 2013. "Het was een zeer lastige tijd om het huis te verkopen omdat je bijna geen hypotheek kon krijgen. In anderhalf jaar tijd was er slechts één kijker geweest. We zijn toen een paar ton gezakt in prijs en dat resulteerde in een bieder. Mijn zus en ik kregen langzamerhand plannen om het zelf te kopen, maar ook wij konden geen hypotheek krijgen. Omdat we samen al een kwart van het huis in bezit hadden, kwamen we er financieel uit, mede dankzij onze pensioenspaarpot, en konden we de wens van onze moeder vervullen. Achteraf gezien was het dus mooi dat het zo lang te koop stond; soms is geluk vermomd als pech.
Hechte familie
Dat brengt ons bij de derde foto, waar René en Mjan met partners zijn te zien: de derde generatie-eigenaren vereeuwigd naast de enorme klok. De enige kleurenfoto is van de eerste groep studenten die er in 2013 hun intrek namen. Joske was daar niet bij, maar woont er inmiddels wel al vier jaar en daar is ze erg blij mee. "Het is hier onwijs fijn en de locatie is fantastisch. Ik heb echt geluk dat ik hier terecht ben gekomen. We wonen dus met veertien studenten hier, maar toch is er voldoende ruimte, er zijn twee keukens en meerdere douches en toiletten. We zijn best hecht met elkaar, we eten vaak samen, vanavond geven we een groot feest en over een paar weken gaan we met bijna iedereen een weekend weg. In de zomer zitten we veel buiten met barbecue en drankjes natuurlijk", lacht ze. "We zijn er voor elkaar, ook in moeilijke tijden. Het voelt als een soort familie."
René: "Dat proberen we ook wel een beetje zo te organiseren. Voor ons is het ook belangrijk dat het goed gaat in huis en dat het in goede staat blijft, want het is een rijksmonument. Dus als er een kamer vrij komt, dragen de studenten en inmiddels ook andere jongeren twee mensen voor waarmee wij in gesprek gaan, want uiteindelijk bepalen wij wie van de twee er komt te wonen." Joske is helemaal tevreden over deze werkwijze: "Ik vind het fijn dat het zo gaat en nog belangrijker, hij is een geweldige huisbaas die altijd komt als er iets kapot is en ook betrokken is bij ons. Een tijdje terug had ik zo'n dag dat alles tegen zat en toen viel ook nog mijn kledingrek van de muur. Ik appte René en die kwam helpen. Daarna hebben we samen een kopje thee gedronken." René knikt, maar vult wel aan: "Nu krijg ik te veel eer. Die rol van huisbaas doe ik echt niet alleen, maar samen met mijn zus en partners."
