Zo nu en dan worden we bij de Wijkkrant getipt over een bijzondere gebeurtenis in de wijk. Deze keer over een bijzondere en zeldzame mijlpaal in een mensenleven.
Door Eric Hendriks
Maar weinig mensen in Nijmegen-Oost kunnen zeggen dat ze in 1902 geboren zijn. Dit geldt wel voor mijnheer Verplak uit de Mondriaanstraat. Sinds 14 april loopt hij 100 jaar rond in deze wereld en is nog steeds bijzonder alert. Helaas sinds kort een beetje gehinderd door een slecht gehoor vanwege een kleine attack. Waardoor het interview een bijzonder karakter krijgt. ’Schandalig dat de regering het roken niet verbiedt’, roept hij en steekt nog een sigaret op.
Vervolgens weet hij mijn vragen over zijn leven handig te pareren: ’Het is mijn leven en daar heb je niks mee te maken’. Niet in het minst ontmoedigd, integendeel, vraag ik op luide toon door. Eén bepaalde periode uit zijn leven is hem sterk bijgebleven. Daar wil hij dan wel iets over zeggen. Over de tijd dat hij als korporaal 1e klas in het leger heeft gediend, net na de Eerste Wereldoorlog in 1918. Toen heeft hij een aantal jaren doorgebracht op de Molukken, een mooie tijd. Ik vraag verder naar herinneringen uit zijn leven. ’Je probeert me uit de tent te lokken’ zegt hij na even nadenken, ’maar ik heb je door!’. Ik weet niet meer te ontfutselen dan dat hij op verschillende plekken in Nijmegen-Oost heeft gewoond: aan de Groesbeeksedwarsweg, op de Broerdijk en in het Rooie Dorp. En dat hij verzekeringsinspecteur van beroep was. Er volgt nog een laatste worsteling op mijn vraag of we een foto mogen maken. Uiteindelijk belooft zijn dochter: ’Kom zondag. Dan heeft ie zijn mooie pak aan en krijg ik hem wel zover’. Ik kijk nog even om me heen. Op de eettafel waaraan we zitten staan doosjes met pillen en een pakje met filtersigaretten. Daarnaast een brief op geschept papier met watermerk: de oprechte felicitaties van Hare Majesteit De Koningin der Nederlanden. Ik sta op en geef mijnheer Verplak een hand. Hij zegt ten afscheid ’Ik ben een gewoon mens en ik heb gewoon geleefd’.