Na schooltijd bel ik aan bij Marijn Hol. Zij is 11 jaar en woont in Oost, samen met vader Arnoud, moeder Jikke, hond Rosie en poes Coco. Lachend doet Marijn open en Rosie komt me kwispelend tegemoet. Coco wordt rap van boven gehaald, een pikzwarte dame. Voorzichtig snuffelt ze aan me en zoekt dan een plekje voor het raam. Marijn en ik nestelen ons op de heerlijk zachte bank in de woonkamer, met iets te drinken en koekjes. Daar luister ik naar Marijns verhaal. Haar ouders komen er af en toe bijzitten.
Tekst: Betsie Vermeulen, fotografie: Marc van Kempen
Als grote dierenliefhebbers wilde de familie hun huisdieren adopteren vanuit een asiel. Vader Arnoud had hier al ervaring mee. Zo konden ze kwetsbare dieren ‘van de straat’ een tweede kans geven. Moeder Jikke: “We komen voor ze op, ze zijn heel welkom bij ons. Fijne bijkomstigheid is dat deze dieren het allerliefst en zo dankbaar zijn. Eerst zochten we in Nederlandse asiels, maar vonden geen echte ‘familiehond’. Maar toen keken we op de website van het Belgische asiel Sos el Arca.”
Marijn vertelt blij dat ze daar al snel Rosie en later Coco vonden. “Ze woonden ver weg in een asiel in Mexico. Ook al hadden we ze nog niet in het echt gezien, we waren direct verliefd. Op Rosie, een zwerfhond en op Coco die als kitten - samen met haar broertjes en zusjes – in een vuilnisbak was gevonden.
Terwijl ik luister kijk ik naar Rosie met haar prachtige bruingrijze vacht. Ze zit tegen mijn benen aan en ik geef haar af en toe de knuffel die ze vraagt. Marijn wijst me erop dat ze vooral naar de koekjes op het tafeltje voor me kijkt.
Van Mexico naar Nijmegen
Het adopteren van zo ver weg gaf natuurlijk extra werk. Sos el Arca zorgde voor het vervoer van de twee dames naar Europa en vooral dat ze gezond waren, dat er paspoorten kwamen, ze een chip kregen en de juiste vaccinaties. Dat klinkt streng, maar het is maar goed dat het zo gaat, vooral voor de dieren. Veel beter dan zelf stiekem een puppie mee naar Nederland nemen, vindt moeder Jikke.
Door corona was er eind 2020 geen vliegverkeer tussen Mexico en Nederland, maar wel naar Frankrijk. "Dus vlogen Rosie en Coco naar Parijs. Daar hebben mijn ouders ze met de auto opgehaald", vervolgt Marijn. "Ik bleef bij een vriendinnetje, maar heb ze natuurlijk vol spanning opgewacht. Het was een erg lange reis voor ze, helemaal voor Rosie die al twee jaar in het asiel had gezeten. Toen ze thuis aankwamen was het groot feest. Ze waren wel wat bang, maar door ze rustig te lokken met eten en speeltjes raakten ze steeds meer gewend.
Tenias que hablar Espagnol?
Gelukkig kon de nieuwe opvoeding gewoon in onze taal. Moederpoes of moederhond kunnen ze niet meer worden. Hiervoor zijn ze geopereerd. Dat zie je bij Coco aan het hapje uit haar linkeroor. Bij Rosie zie je dat op haar buik.” Heel behendig draait Marijn Rosie op haar rug. Op haar onderbuik zie ik een kruisje, het bewijs.
Spelen, hollen en lui zijn
De Mexicaanse dames zijn heel verschillend, vindt Marijn. “Coco is eigenwijs en best lui. Ze heeft verlatingsangst en sproeide soms als ze ’s nachts lang alleen was. Daarom slaapt ze boven in de buurt van ons en heeft ze een veilig plekje met een eigen mandje. Nu doet ze dat sproeien gelukkig niet meer. Vaak wil ze ‘s nachts lekker buiten blijven. Als het niet te koud is, want daar houden Mexicanen niet van. Beneden is ze gemakkelijk, vaak ligt ze bij me op de bank of loopt ze achter me langs en gaat mijn hoofd en haren zitten likken. Lief hè?! Spelen doet ze met doosjes, hoe kleiner hoe liever. Ze kruipt er helemaal in. Ook stoeit ze met lampensnoeren, maar dat is best gevaarlijk. Muizen en vogels vangt ze niet. Ziet ze vogels dan maakt ze wel een raar geluid, zo apart. Kikkers vangt ze wel. Toen de vijver van de achterburen weg ging, stikte het ervan in onze tuin. En Coco had reuze lol, steeds sprong ze achter de kikkers aan, ook in huis, tot het toilet aan toe. Gelukkig sprong de kikker niet in de toiletpot."
"Rosie is een gemakkelijke knuffelhond. Zij slaapt gewoon beneden. Het enige wat ze niet fijn vindt, is als je onverwachts dicht bij haar hoofd komt. Overdag gaat ze met mijn vader mee naar kantoor. Iedereen daar vindt haar leuk. Bij sneeuw wordt ze helemaal gek, dan rent ze blij vele rondjes. Ondeugend is ze ook. Mijn moeder maakte een keer een pizza, maar moest even naar de buren. Toen ze terugkwam had Rosie die van het aanrecht gestolen en opgegeten. Daar zal ze toch wel misselijk van zijn geworden.”
De twee zijn Mexicaanse vriendinnen. Vooral poes Coco is gek op hond Rosie. “Het liefst wil ze bij haar in de mand liggen, maar dat laat Rosie niet toe. Wanneer mijn moeder en ik Rosie uitlaten, loopt Coco altijd mee. Zelfs langs de drukke Appie. Raakt ze ons kwijt, dan miauwt ze heel hard totdat ze ons weer ziet. Rosie en Coco horen gewoon bij elkaar."
Voor meer informatie over het Belgisch asiel: https://www.vzwsoselarca.be
----------------------------------------------
© Marc van Kempen Fotografie
Bij interesse in de foto kunt u contact opnemen via:
www.marcvankempenfotografie.nl
No use allowed without permission
Online/Offline/Commercial
