Nijmegen-Oostenaar Dick Verstegen stuurde ons deze mooie In Memoriam:
"Hij was een geziene gast in het binnenstadse straatbeeld van Nijmegen: Gerard Verwoerd, panfluitspeler. Wie herinnert zich niet de korte zoete tonen die opklonken als je op zaterdagmiddag de hoek omkwam, bijvoorbeeld van Plein 40-45. Daar stond hij, verzonken in zijn eigen gefluit, maar allerminst blind voor wie langskwamen en soms stopten om naar zijn muziek te luisteren. Weinigen wisten dat Gerard een kloosterling was, een pater lazerist om precies te zijn. En dat hij daar stond te spelen vanuit zijn kloosterovertuiging om de arme en verlaten mens bij te staan.
Want evenmin wist vrijwel niemand dat Gerard het geld dat hij dik twintig jaar ophaalde met zijn fluitspel zelf naar de Stichting Moria bracht, een organisatie die zich inzet voor precies de mensen die Vincent Depaul, de stichter van zijn orde, rond 1600 voor ogen had: mensen die tussen wal en schip dreigen te vallen. ‘De straat is mijn kerkgang, niet altijd hoor, maar toch’, aldus Gerard die zijn verhaal in 2011 vertelt op de Moria-website.
Gerard, de pelgrim die altijd onderweg was, heeft zijn reis in de tijd voltooid. Op 4 mei jl. overleed hij op 81-jarige leeftijd. Bij zijn uitvaart op 10 mei zei pater Tjeu van Knippenberg dat Gerard behalve pelgrim ten voeten uit ook zwerver en ontdekkingsreiziger was. De beweging van het onderweg zijn was nu overgegaan in thuiskomen. Bij het fluiten op straat maakte Gerard van alles mee, schreef hij op de Moria-site. ‘Op straat beleef ik hoe mensen opengaan. Het is zeer vreemd. Soms voel ik dat de verlossing aan de gang is. Dat God op duizenden manieren in en door mensen werkt, die zelf niets van God of godsdienst afweten.’
Gerard speelde uit een repertoire van 180 liedjes, de ene week de ene helft de volgende week de andere. De stadswandelaars zullen zijn zoetgevooisde tonen nu moeten missen. En met dit stukje wordt dan duidelijk waarom dat zo is."
Dick Verstegen