In het vorige nummer van De Wijkkrant werd namens de gemeente een evaluatie van het functioneren van het Asielzoekerscentrum (AZC) in Nijmegen-Oost aangekondigd. In de periode van 13 tot en met 17 mei zijn zowel buurtbewoners als asielzoekers naar hun mening hieromtrent gevraagd. De resultaten van dit onderzoek zullen voor de zomer bekend zijn en tezijnertijd in De Wijkkrant worden gepubliceerd.
Door Sarah Albers
Vooruitlopend op het onderzoek kwam De Wijkkrant in contact met Abid Albahadely en zijn verloofde Sahar Nouri. Abid is afkomstig uit Irak en woont sinds drie jaar in het AZC in Nijmegen-Oost, waar hij Sahar, afkomstig uit Iran, heeft leren kennen. ‘Op 30 oktober 1999,’ zegt een stralende Sahar. Beiden bevestigen volmondig dat er sprake was van ‘liefde op het eerste gezicht’. Sahar heeft inmiddels een verblijfsvergunning. Samen met haar moeder heeft zij een woning toegewezen gekregen in Leuvensbroek.
Na enige omzwervingen langs verschillende AZC’s in Nederland kwamen Sahar en haar moeder vier jaar geleden terecht in Nijmegen-Oost. Hoewel zij het AZC feitelijk heeft verlaten is zij door haar relatie met Abid nog zeer betrokken bij het AZC. Daarnaast volgt Sahar de MBO-opleiding sociaal-cultureel werk aan het ROC om later asielzoekers te kunnen helpen. Abid woont samen met zijn broer op een kamertje in het AZC. Hij spreekt redelijk Nederlands maar wordt af en toe geholpen door Sahar. Nederlands heeft hij geleerd op school en van Sahar. Onderling spreekt het stel Farsi, de perzische taal. Ook deze taal heeft Abid pas geleerd in Nederland, op deze manier kan hij goed communiceren met zowel Sahar als haar moeder.
Evaluatie Bij Sahar en Abid is enige mate van ongerustheid te bespeuren wanneer het buurtonderzoek ter sprake komt. Beiden gaan er in eerste instantie van uit dat het onderzoek wordt gehouden naar aanleiding van klachten uit de buurt. Sahar benadrukt stellig dat het geen optie is om het asielzoekerscentrum op te heffen, de asielzoekers kunnen immers niet zomaar op straat worden gezet. Na lezing van de al eerder genoemde aankondiging in de vorige Wijkkrant zegt Abid dat hij het erg goed vindt dat ook de asielzoekers worden gehoord. ‘Niemand weet zo goed wat het is om asielzoeker te zijn als de asielzoeker zelf.’ Sahar vult aan: ‘Vraag eens aan de asielzoekers zelf wat ze willen.
Veel Nederlanders denken bijvoorbeeld dat asielzoekers voor altijd in Nederland willen blijven. Dit is lang niet altijd zo. Veel mensen willen weer terug naar hun land als de situatie weer goed is.’ Sahar vertelt dat ze, toen ze nog in het asielzoekerscentrum zat, veel contacten had met mensen in de wijk. Vooral de bushalte bleek de ideale plek om contacten te leggen. Mensen werden vervolgens uitgenodigd voor een kopje thee. Abid legt wat minder makkelijk contacten. Hij zegt zich te schamen voor het feit dat hij de taal nog niet zo goed beheerst. Op mijn verzoek een typering te geven van ‘de Nederlander’ antwoordt Sahar diplomatiek dat ze dit niet kan. ‘Er zijn heel veel verschillende Nederlanders, net zoals er ook heel veel verschillende buitenlanders en asielzoekers bestaan’. Ze heeft zowel goede als slechte ervaringen met Nederlanders. Wel merken zowel Sahar als Abid dat de contacten met ‘oudere’ Nederlanders vaak makkelijker verlopen dan met jongere Nederlanders.
Toekomst Hoewel er nog veel onzekerheden zijn over de toekomst zien zowel Abid als Sahar de toekomst samen zonnig in. Zo zonnig zelfs, dat ze hebben besloten om op 12 juni as. in het huwelijk te treden. Het is echter afwachten of en wanneer Abid zal kunnen beschikken over een verblijfsvergunning. Die verblijfsvergunning is nodig voor het vinden van werk, maar ook voor het vinden van een woning. Als alles eenmaal geregeld is wil Abid zo snel mogelijk aan het werk. ‘Maakt niet uit wat, als het maar een vaste baan is’, aldus Abid. Daarnaast hoopt hij een opleiding voor auto-monteur te kunnen gaan volgen.
Sahar wil na haar opleiding tot sociaal-cultureel werker doorgaan met een HBO-studie. Het liefst zouden zij woonachtig blijven in het hen zo vertrouwde Nijmegen-Oost. Beiden vinden het een leuke buurt. ‘Het ligt vlak bij het centrum en het lijkt soms, in tegenstelling tot Leuvensbroek, een beetje op een dorp’, aldus Sahar. Vooral het contact met de buren vinden zij belangrijk. Abid zegt dat hij ook graag tussen de Nederlanders wil wonen: ‘Op die manier leren we meer over de Nederlandse cultuur en bovendien zijn Nederlanders lekker rustig.’ Beiden zeggen nog wel eens terug te verlangen naar hun geboorteland. ‘Daar zijn mensen de hele dag bezig, lèkker bezig,’ zegt Abid. Sahar ligt toe: ‘Mensen kunnen de hele dag bezig zijn met boodschappen doen en eten maken. Hier koop je de groente kant en klaar in de supermarkt, daar moet je de groente eerst zelf schoonmaken.’
Sahar ziet nog wel een toekomst voor Abid en haarzelf weggelegd in Iran. Abid is echter zeer beslist als hij zegt: ‘Ik wil nooit terug naar Irak’. Wel zou hij met Sahar naar Iran willen. Op korte termijn zou hij het AZC het liefst zo snel mogelijk verlaten, zodat hij opnieuw kan beginnen met het opbouwen van zijn leven, mèt Sahar.