Met een lach en een traan
Het leven gaat niet altijd over rozen.
Ik sta even stil bij de mensen, die door de coronavirus een dierbare naar de hemel hebben moeten laten gaan of een dierbare van een fysieke afstand hebben moeten ‘meemaken’ dat deze aan het vechten is voor het leven. En de hele wereld, die in onzekerheid leeft in welke vorm dan ook, vertrouwend op betere tijden.
Buiten de corona om, is er ook een ander leven. Soms met een lach en een traan.
Zo heb ik weer eens last van mijn bestaande fysieke kwalen. Dat krijg je als je een medisch wonder bent. Het lichtpuntje komt, als op verzoek mijn behandelend arts via de telefoon mijn huiskamer binnen komt. Er is nog aandacht en zorg voor de overige medische klachten en dat schept weer rust in mijn hoofd, lichaam en leven. Het ‘medisch balletje’ is weer aan het rollen. En het kan allemaal veel erger, hoor ik mezelf denken. De zon schijnt weer en ik ben het zonnetje in huis.
Mijn gastvrijheid, die in de diepvries lag, is aan het dooien.
Een aardige monteur kwam, de corona-maatregelen in acht nemende, mijn voordeur binnen om de verwarmingsketel, die voor mijn begrip een onverklaarbare storing gaf, op te lossen. Het is hem gelukt, een echte vakman!
Mijn interieurverzorgster kwam langs om de kleine boodschappen te doen. Dat was voor ons beide een leuk weerzien.
Een lieve maat van mij kwam met een praktische reden mij een bezoekje brengen. Dit gebeurde op gepaste afstand in de tuin.
Het is omschakelen, voorzichtig zijn en weer even wennen aan dit sociaal gebeuren, maar het voelt als vertrouwd!
Manorma Dwarkasing, 14 mei 2020