Voor het eerst in vijftig jaar betreed ik weer een kazerneterrein; nou ja: dat was het ooit. Het is op een maandagavond omstreeks acht uur en ik heb een afspraak met Jurriaan, die op nummer 194 moet wonen. De duisternis heeft zich al aangekondigd met als gevolg, dat de huisnummers moeilijk te onderscheiden zijn. Volgens het plattegrondje ,dat ik uit een pagina van de Zondagskrant heb geknipt, moet het aan de zijkant van het gebouw zijn. En jawel: daar zie ik nummer 182; dat moet dan vlak in de buurt zijn. Maar verder zie ik geen nummerbordjes meer, behalve om de hoek en daar staat 180 op. Dus moet ik de weg teruglopen, terwijl ik hier toch op de Molenveldlaan ben
Uiteindelijk bleek de hoofdingang naar al die nummers van de Molenveldlaan aan de Gelderselaan te liggen! Een genie, die dat zo bedacht heeft.
Door de vrouw des huizes werd ik binnen- en na een korte wandeling door de gang weer buiten gelaten; naar hun eigen voordeur op de binnenplaats. En het eerste dat mij opviel, was de hoogte van de woonkamer; duidelijk berekend op stapelbedden van tweehoog; er had zelfs nog een derde bijgekund. Dit is werkelijk een ongekende luxe in een doorsnee appartement!
Ter introductie lieten Esther en Jurriaan me eerst hun domein bezichtigen. Vanuit de L-vormige woonkamer kwamen we uit op een gang, waarin een zeer royale meterkast, waarin ook de wasmachine,-droger en nog zo'n stuk witgoed een plek hadden. Vervolgens de badruimte (want in deze woning was een mooi ligbad aangebracht). Niet standaard in iedere flat, vertelde gastvrouw. Dat hadden ze zomaar op de koop toe gekregen. De gang eindigde bij een logeer-, studeer- of kinderkamer en daarnaast volgde een ruime tweepersoons slaapkamer. De verlichting is nogal schel: her en der hangen nog losse peertjes want ze willen - al wonende - ontdekken wat voor soort lampen er het best aangeschaft kunnen worden. Uiteindelijk wonen ze er pas twee maanden en ze willen duidelijk geen dertien-in-een-dozijn-interieur.
En zo is het allemaal gekomen
Met een lekkere bak koffie om de tafel kwamen de tongen los. Van een interview was eigenlijk geen sprake meer; de sfeer was heel gemoedelijk .
Beiden hadden al negen jaar in de benedenstad op kamers gewoond, waarvan de laatste twee jaar samen. Jurriaan studeert bedrijfskunde en Esther heeft bedrijfscommunicatie gedaan. Toen ze na twee jaar samenwonen besloten om dat in een echte, eigen woning voort te zetten kwam de vraag: waar vind je een huis dat zowel bij je smaak als bij je portemonnee past. Na lang zoeken bleven alleen de Waalsprong en de oude kazerne over. De eerste viel bij nadere beschouwing gelijk af. En die kazerne? Die heeft het helemaal! Om te beginnen de ligging van het complex: ideaal zo kort bij het centrum in zo'n mooie, gewilde wijk en toch kort bij bossen en landelijke omgeving. In een parkachtige buurt, samen met een aantal - ook nieuwe - bewoners rond een gedeelde binnentuin en dan ook nog een historisch gebouw, waarin fraai afgewerkte woonruimten zijn gerealiseerd, terwijl de buitenkant nog een stuk historie ademt. Waar vind je dat nog?!
Kortom: Jurriaan en Esther voelen zich helemaal op hun plaats in De Limos. De Wijkkrant wenst hun dan ook een mooie toekomst toe.