Als je de huizenprijzen bekijkt blijkt de vraag fors groter dan het aanbod. We hebben blijkbaar een woningtekort en moeten volgens de overheid jaarlijks 150.000 woningen bijbouwen.
Sommigen willen ons laten geloven dat dit tekort aan asielzoekers ligt, maar dat is natuurlijk quatsch. Vluchtelingen kopen geen huizen en van de huurwoningen gaat maar 6% naar statushouders, dus er moet een andere reden zijn. Is er dan iets aan de hand met onze testosteron- en oestrogeenspiegels, waardoor we ons het leplazarus fokken? Integendeel, want elk jaar sterven er vijfduizend mensen meer dan er worden geboren, dus we zijn onszelf langzaam aan het uitsterven. Ligt het dan aan de arbeidsimmigranten dat we geen huizen meer hebben? Ook daarmee krijgen we het tekort niet verklaard, want er komen jaarlijks netto 100.000 inwijkelingen bij, die echt niet allemaal in een heel huis in beslag nemen.
Er is dus iets anders gaande: iedereen wil groter wonen, of op zichzelf. We hebben collectief last van een vol gevoel. De vage notie dat ons huis te klein is en het land te vol. Alsof we bij Snackbar Corry niet alleen het Schnitzel Zigeunersausmenu, maar ook nog een Patatje Kapsalon en een Friet Speciaal hebben verorberd.
De oorzaak van ons volle gevoel is dat er bij ons allemaal een dikke olifant in de kamer logeert. Een duidelijk aanwezig probleem dat, al dan niet opzettelijk, door iedereen wordt genegeerd. Olifanten van allerlei allooi. Klimaat, opvoeding, onderwijs, zorg en nog zowat.
Dat je bijvoorbeeld zoveel van je kinderen houdt dat je hun fatbike financiert, terwijl je goed weet dat dit kindermishandeling is, omdat ze zich in de kreukels rijden en anders wel andere gezondheidsproblemen oplopen omdat elektrisch fietsen leidt tot vetzucht. Dat je overal je klimaatzorgen deelt, maar toch met het gezin naar Vietnam reist, terwijl je ook wel weet dat je samen tweehonderd jaar vegetaristisch moet leven om de kerosine te compenseren. Dat je op je werk enthousiast bezig bent met de zoveelste onderwijsvernieuwing, waar studenten - in plaats van les te krijgen - moeten ‘leren te leren’; dat je ze ziet spartelen in het analfabetismemeer en de wiskundeplas, omdat je zojuist hun zwembandjes hebt lek geprikt. Van die dingen.
We moeten op olifantenjacht! De olifant in de ogen kijken en ons gaan bezighouden met de echte problemen. Ons boerenverstand gebruiken en ons niks laten wijsmaken. Dan krijgen we weer ruimte in het hoofd en kunnen we samen gelukkig het nieuwe jaar in.
