Onder de Popocatepetl vulkaan
In 1985 zagen veel mensen de Amerikaanse drama film Under the Volcano over een consul die verlaten door zijn vrouw nog meer is gaan drinken. Als zij onverwacht op de Mexicaanse, carnevalsachtige dag der doden, 1 november langs komt, lopen ze wat rond en bewonderen de majestueus hoge vulkaan. Hij stelt voor er naartoe te gaan en de berg te beklimmen/ op te wandelen.
Een logische stap voor een reiziger zeker als die berg de wolken raakt en zelfs nog grote wolken uit zijn diepe bronnen uitbraakt.
Ik was eind maart ten oosten van Mexico-Stad bij Puebla en San Nicolas (met beeld van Onze Sinterklaas) en zag na een bewolkte dag zonder enig vulkaanzicht s’ochtends vroeg in westelijke richting op zo’n 20 km de typische symmetrische vorm. Duidelijk een vulkaan omdat er ongeveer elk uur grote verse witte wolken uitkwamen.
De 5000 m hoge Popocatepetl (letterlijk rokende berg) is na dertig rustige jaren sinds 2000 weer regelmatig actief. Behalve wolken met waterdruppels , en een beetje zwaveldioxide en as zien de mensen de wolken soms ook oplichten door gloeiende lava onder uit de krater.
Het risiconiveau voor voor Mexicanen in dorpen aan de voet is echter al die jaren , vooral door de 20 km afstand niet boven geel (het middelste van drie niveaus ) uitgekomen.
Al met al vormt zo’n hoge actieve berg die volgens berichten op internet ook nog eenvoudig op te lopen zou zijn voor veel mensen een bijzondere magische uitdaging. Ik besloot daarom omhoog naar de pas te fietsen en daar te gaan kijken wat mogelijk was.
Wat ik daar meemaakte kon helaas niet in de deze krant maar is te lezen op nijmegen-oost.nl/berichten/onder-de-popo-vulkaan
Vervolg reisverslag popovulkaan
Ben vanuit San Nicolas naar de 3500 m hoge pas van Spaanse ontdekker Cortes gefietst. Deze Cortes kreeg volgens de verhalen in 1519 hier voor her eerst zicht op het rijk der Azteken en hun goud in de vallei van nu Mexico-Stad.
Het werd een zware fietstocht vooral door de beroerde, ongeasfalteerde grind- en zandweg. Daarin zakten mijn banden regelmatig weg zodat ik veel stilviel en moest lopen en duwen. Gelukkig kwam ik onderweg wel ondernemende Mexicanen tegen: onder andere een Benjamin die heerlijke tortilla’s liet bakken omdat hij een restaurantje ging openen. En achteraf viel de 22 km best mee en was ik trots dat ik de pas met al mijn bagage had gehaald.
Omdat het niet slim leek in de middag nog te beginnen aan een uren durende wandeling door veel slappe vulkanische as, ben ik eerst richting de noordelijke zustervulkaan (met de al net zo lastige naam, Iztaccihuatl) gewandeld. Prachtige uitzichten en verrassende ontmoetingen met Mexicaanse klimmers maar ook met twee enthousiastelingen uit de Ukraine...
Toen ik daarvan terug kwam zag ik in de bezoekersruimte van het vulkaanpark een maquette met grote krater, maar bleek al snel ook dat er al twee jaar geen wandelingen richting Popo meer toegestaan zijn. Niet vanwege vulkaanas of lavagevaren, of als Covid maatregel, maar om echt herstel van het aangetaste ecosysteem mogelijk te maken. De druk van duizenden toeristen die vanuit de hoofdstad elke dag met tien tot honderd over een nieuwe asfaltweg naar boven kwamen bleek de natuur teveel aan te tasten.
De excursieberichten op internet waren waarschijnlijk allemaal bedoeld om toeristen te boeien maar ook gewoon misleidend en onwaar.
Daar stond ik dan met al mijn dromen van uitzichten en kleuren, mist en wolken en misschien wel zicht op de honderd meter diepe krater.
Ik heb nog overwogen om toch illegaal , in het donker voor zonsopkomst toch naar boven te lopen, maar heb toch een andere beslissing genomen.
Denkend zien
Ik ben me gaan voorstellen hoe ik door het bos en het gele gras en de grijze as (die s’ochtends nog stevig is door dauw ) wandelde en langzaam maar zeker hoger kwam met meer uitzicht op dorpen maar ook overweldigend zicht op de grote wolken die in de krater, ver boven mij uitgebraakt werden. Af en toe voelde ik ook kleine (aard) bevingen en meende ik iets te horen. Soms bleek de weg naar boven ook erg stijl en kwamn ik sneeuw tegen, net al dertig jaar geleden toen ik een keer de Siciliaanse Etna op kon wandelen. En dan sta je na een uur of vijf ploeteren op de rand van de krater, waar net als bij de Etna in 1990, een grote stroom wolken met mist en zwavellucht uitkomt (maar gelukkig wel de andere kant op waait)
En dan heb ik het allemaal toch “gezien”. Eigenlijk net als de vele prachtige Mexicaanse piramides die vanwege Covid al een jaar gesloten zijn. Ook daar heb ik buiten de hekken duizenden indianen gezien die daar aten, feesten vierden en werkten in hun huizen of aan de tempel met al die nissen en stijlvolle stijle trappen.
En ook nog bloemen en bomen en mensen
Eigenlijk heb ik door de sluiting niets gemist en heb ik bovendien prachtige bloemen, bomen en uitzichten en een aantal interessante Mexicanen ontmoet. Daar heb ik het bij deze fietsreis , zonder veel spijt mee gedaan.
Covid in Mexico
Om Covid besmettingen zoveel mogelijk te voorkomen waren behalve standaard overal een mondkapje op (ook kinderen) alle parken en pleinen en musea al een jaar gesloten. Veel Cafés en restaurants en vooral straatstalletjes met tortillas, tortas en sapjes waren echter al die tijd gewoon open. Dat is afgezien van enkele dagen per week gecancelde bussen (vanuit Staten met veel besmettingen) het Mexicaanse normaal. De Mexicaanse regering had en heeft niet zoals de Nederlandse geld om alle mensen een vervangend inkomen te geven.
Het aantal besmettingen neemt in Mexico (net al in ons land) nog niet echt af, maar je kunt werken en ontmoeten en door een flinke donatie aan vaccins van de Verenigde Staten is er nog meer hoop, waardoor het leven met Corona voor de meeste mensen hier goed, normaal en veilig vol te houden is. En ze ook nog touristen durven ontvangen.