Op weg naar Zuid Afrika 5. Ivoorkust en Goudkust Ghana
?Foto 1
Dit is een stuk van de gele verbindingsweg die ik op de kaart vond van Liberia naar Cote d’Ivoire oftewel Ivoorkust. Ook nog parallel aan een voor ijzererts in gebruik zijnde spoorlijn. Die “weg” bleek in de praktijk alleen maar ruimte over de heuvels en tussen de bomen voor twee passerende olifanten en niet meer wegdek dan bulten en gaten in rode zandsteen soms nog bedekt met rood gravel, stof en zand.
Dit was allemaal te doen omdat ik vooruit kwam , er ook mensen waren en ik geen alternatief had. Zo kwam ik na uren ploeteren en soms slepen op wandelsnelheid ook in het laatste Liberiaanse dorp Kahnplay. Geen stroom daar, maar wel nog eten en drinken en een hostel in het donker.
Haalde zo ook de grens en de eerste Ivoorse stad, maar helaas niet ongeschonden. Vlak voor Danane toen de weg al een stuk beter was dan bij de grens, toch weer gestruikeld in een strook grind en mijn rechterknie opengehaald. Ik had gewoon nog voorzichtiger moeten koersen.
In die Ivoorse stad was wel een ziekenhuis waar een jonge verpleger niet alleen de nieuwe wond maar ook de oudere die etterden heeft schoongemaakt en verbonden. Dat was dan weer het goede gevolg van die domme valpartij. Voor ze mij behandelden moest ik wel eerst alle desinfecterende vloeistof , steriele handschoenen en al het verband kopen. Zo werkt het in deze landen zonder staatszorg maar het is wel duidelijk geregeld.
Net als de wegen die ze hier belangrijk vinden. Het komt ten goede aan de locale boeren die hier overal cacao verbouwen voor onze chocolade. Toen ik een keer goed keek naar een plateau langs de weg met donkere bonen werd ik direct uitgenodigd om te komen kijken.
David en Germain lieten me zien hoe de langwerpige geribbelde Cacao vruchten direct aan de stam groeien en hoe je daar eenvoudig de dan nog witte cacaobonen uit kunt halen. Smaken dan nog helemaal niet, maar na 4 tot zes dagen verandert dat door een natuurlijk fermentatie proces in rood en bruin met een wat onduidelijke smaak. Daar kunnen chocolademakers dan de chocolade uit halen, al gebeurt dat helaas meestal pas na de export zodat ze er hier maar weinig aan verdienen. Over de prijs die ze voor deze bonen kregen (zo’n 700 West-Afrikaanse Franc iets meer dan een euro per kilo) waren de heren niet tevreden. Dat moest minstens 750 zijn om alle zorg te kunnen betalen en van te kunnen leven.
Foto 2 en 3 en 4 naast elkaar
Tot mijn verbazing zag ik ook nog heel veel bomen waar ze met een schuine messnede sap voor rubber uit opvangen. Ik dacht ten onrechte dat bijna alle autobanden tegenwoordig niet meer uit natuurrubber werden gemaakt. Het is in Ivoorkust een belangrijk product voor grote plantages met eigen verwerking maar ook voor kleine boeren als Asare Ferdinand met zijn zeven kinderen.
Foto 5
Naast deze producten voor de internationale markt zag ik ook Adamo bezig die met vaardige hand en zand als mal in een paar stappen prachtige dunne betonnen waterkruiken voor thuisgebruik maakte.
Foto 6
Ontmoette bij een stalletje langs de weg ook een vrouw die al pratend uit palmbladeren traditionele dakplaten maakte die goed regen laten aflopen. Ik zag bij de bouw van huizen wel dat ze daar voor daken alleen nog metalen stroken en golfplaten gebruikten.
Al met al zag ik veel mensen aan het werk om gewoon geld te verdienen en bijvoorbeeld helemaal geen bedelaars, geen hongerbuiken en geen zielige zieken.
Ivoorkust en Ghana zijn ook landen waar ze het vuil ophalen, de wegen onderhouden, corruptie aanpakken en sommige mensen ook nieuwe auto’s kopen: Ze ontwikkelen zich.
Uiteraard kwam ik ook weer bijzondere mensen tegen. Oud student Asare Kalifu in het wegonderhoud in Kumasi maar ook de 80 jarige Portugese specialist in tropische ziektes en privékliniek Pedro Borges die overal was geweest maar uit Angola vertrok toen ze daar te extreem werden.
Ik zelf kon in deze landen minder fietsen. Dat kwam door de wondjes, maar ook door de vele tijd die ik bezig moest zijn met het verkrijgen van de laatste visa. Ghana kostte 5 dagen wachten ipv een meerprijs voor vlotter werk. Voor Nigeria kon ik in deze landen helemaal geen touristen visum krijgen en moest een duur business visum kopen. Daarvoor moest ik dan ook nog vanaf de grens een taxi huren naar het 100 km verder gelegen vliegveld. Al die tijd had ik liever gefietst.
Over land naar zuid Afrika is ver en warm maar vooral ook lastig te regelen.
Ik ben intussen in Nigeria en per boot op weg naar Kameroen en (hopelijk) de 4000 meter hoge vulkaan Mount Cameroon. Dat leest u dan in slotdeel zes of op polarsteps.com/henkhorstink als u daar inlogt.
