Henk is 31 maart is door de druk van Coronarisico en maatregelen vervroegd teruggevlogen naar Nederland. Hij vertelt hieronder kort waarom en hoe hij zo snel thuis is gekomen.
Toen ik 10 maart Angola uit en Namibië in fietste was er qua Corona nog niet veel aan de hand. Drie gevallen en grensambtenaren met mondkapjes, maar verder geen zorgen, geen maatregelen en geen restricties.
Een paar dagen later gingen echter de eerste grenzen dicht en in twee weken is ook hier de bestrijding van Corona wat de zaken bepaalt. Ook werd duidelijk dat het ook voor Europese reizigers menens werd, omdat KLM en Lufthansa hun laatste vlucht aankondigden. Toeristen begonnen te cancelen en gingen massaal vervroegd terug. Dat had nog als voordeel dat in sommige hotels de prijzen omlaag gingen.
Daarna ging het ook in Afrika snel. Dinsdag 17 maart ging ook de grens met Botswana dicht en de meeste grensposten naar Zuid-Afrika. En maandag 23 maart kondigden ze in Zuid-Afrika een complete lockdown aan en ook Namibië restaurants en winkels in twee provincies op slot deed.
Omdat ze dat waarschijnlijk 3 weken moeten verlengen tot tenminste juni, heb ik toen met enige pijn en weemoed besloten me te laten repatriëren.
Dinsdag 24 maart 's avonds heb ik het formulier ondertekend dat ik zelfs 900 euro wil bijdragen voor een terugvlucht. Omdat ik slecht tegen afwachten kan, heb ik naar een idee van vriend Rob nog wel geprobeerd om in Walvisbay, de havenstad van Namibië, te zoeken of ik met een vrachtboot naar Europa zou kunnen komen. Helaas bleken de reders internationaal al te hebben besloten in verband met Corona geen passagiers meer mee te nemen. Dus dat werd niets, ook al omdat de haven de drie weken van de lockdown geen schepen zou ontvangen of laten vertrekken.
Daarna met een busje naar 260 km oostelijk Windhoek en fietsend gaan afkicken van het reizen en ontmoeten: naar een stuwmeer, een gamepark, een oorlogsmonument en wandelen om overal te ontdekken dat alles dicht zit en de mensen alleen nog maar over Corona praten en zich afvragen waarom je er nog bent.
Na mijn keuze voor terugkeer kon de Nederlandse consul me al na drie dagen een plaats in een Duitse repatriëringsvlucht met Lufthansa naar München aanbieden. Daar zat zelfs de treinreis naar de oorspronkelijke bestemming bij, zodat dat geen extra euro's zou kosten naast de 900 euro eigen bijdrage waar ik voor moest tekenen. Ik moest wel uitzoeken met welke trein ik met mijn ingepakte fiets thuis zou kunnen komen. In die treinen kon ik nog een tien uur afkicken van bijna drie maanden fietsen en ontmoeten .
Ik heb duidelijk gekozen voor terugkeer, maar ook al heimwee en een beetje spijt dat ik geen geduld had om te blijven en mezelf ergens aan het strand of op een camping in een park te vermaken.
Heb ook diverse vervelende dingen meegemaakt (serieuze materiaalproblemen, maar ook wondjes die ontstaken, diarree en heb me NB twee keer mijn mobiel laten ontfutselen) maar het lukte gelukkig keer op keer om de moed erin te houden. Dan zag ik het even niet meer zitten, maar door contact met veel aardige mensen en Joke en polarstepsvolgers kon ik elke keer weer verder.,
Genieten van bijzondere uitzichten, bloemen en dieren, maar vooral heel veel gewone mensen en hun verhalen zoals:
- Zendmastbewaker Domingos met zijn kinderen en het prachtige kippenhok
- Twee jonge Zwitsers Adrian en Florian die vorig jaar aan de Noordkaap zijn begonnen en cape2cape nog maar 3000 km “moeten” voor Kaap de Goede Hoop bij Kaapstad
- Pompbediende José die vertelde over de ooievaars hier, maar ook over zijn salaris en noodzakelijke handeltjes erbij
- Pensioneigenaar Isaure over de tijd dat haar dorp Chimembe in de vorige eeuw frontstad was tegen h”Unita en het Zuid-Afrikaanse leger met airstrip, loopgraven, Cubanen en afbeeldingen van Che.
- Fietser François uit Mouscroun in Wallonië die al twee jaar fietste en o.a. in Saoedie Arabië, Sudan en Oost-Afrika was geweest
- Pieter die me oververhit en ziek opving in zijn appartement in Ongwediwa, noord Namibië, waardoor ik kon herstellen en luisteren naar zijn verhalen over zijn leven in Durban waar hij al bijna tien jaar woont met zijn Zuid-Afrikaanse Fikile.
- Etcetera etcetera want elke paar dagen ontmoet ik weer reizigers of lokale mensen, elk met hun eigen verhaal.(zie polarsteps.com/henkhorstink na inloggen daar )
Dat zijn intussen mooie herinneringen en inspiratie voor gepaste activiteiten in Nijmegen, bij de Buurtkas, in huis en in Rotterdam.
Ik nodig de Wijkkrantlezers uit om op 24 april thuis op computer of laptop om acht uur te gaan kijken (en mee te doen met reacties en vragen) bij een interactieve elektronische presentatie van mijn fietsreis op weg naar vrienden en verhalen.
Als je dat wat lijkt dan kun je je daarvoor opgeven in een mailbericht aan met vermelding “presentatie wo 24 april”. Je krijgt dan van mij nadere informatie over inloggen op je computer of meedoen via je mobiel. Ik moet het zelf nog leren, maar er is door Corona bij bedrijven en op scholen inmiddels zoveel ervaring met videoconferentie dat ik alle vertrouwen heb dat dit gaat lukken.
Ik lees graag welke wijkbewoners de verhalen willen horen!
Hengstdal, Nijmegen-Oost vrijdag 3 april,
groetjes, Henk