“Het allerbelangrijkste is dat ze weer even kind kunnen zijn”
Wilt u Changing Stories steunen? Facebook Changing Stories
Door redacteur Karin Veldkamp. Foto: Marc van Kempen
Ik ben op bezoek bij Oostbewoner Rosa Damen. Vorig jaar september rondde ze haar theateropleiding aan het ROC in Tilburg af. Ze liep stage bij stichting Vrolijkheid, die kunstzinnige en creatieve activiteiten voor asielzoekerskinderen organi- seert. Daaruit voortvloeiend werd Changing Stories opgericht, een collectief van vier mensen.
Ook zij begonnen met theatervoorstellingen in de asielzoekerscentra. Maar Changing Stories verlegde haar grenzen en vertrok naar het Griekse eiland Lesbos. “Naar aanleiding van de vluchtelingencrisis op Lesbos grapten we dat we beter daar konden spelen.” En dat bleef niet bij een grap. Wat Changing Stories over een periode van maanden op het azc had gedaan, werd in één week gedaan in kamp Moria.
Via crowdfunding zamelde het collectief geld bij elkaar. Ze zijn net terug van hun tweede bezoek aan het eiland. De beelden van het kamp staan bij veel mensen vast nog op het netvlies: het kamp dat meer weg heeft van een gevangenis dan van een opvangcentrum, het kamp dat over- en overvol is en waar veel onderlinge spanningen de boventoon voeren. Er is plaats voor vierduizend vluchtelingen. Op het dieptepunt zaten er negenduizend mensen. Hierdoor zijn, naar schatting, drieduizend mensen een plek tussen de olijfbomen gaan zoeken. Moria bestaat uit verschillende secties, waaronder een sectie voor jongeren van 15 tot 18 jaar en een voor alleenstaande kinderen tot 15 jaar. En getraumatiseerd zijn ze allemaal! Inmiddels is de toestroom met 70% afgenomen, maar er komen nog steeds dagelijks rond de dertig mensen aan.
Blijdschap brengen
“Changing Stories gaat naar Lesbos om kinderen en jongeren een beetje blijdschap te brengen”, legt Rosa uit. “We werken met verschillende groepen kinderen, zodat we er zoveel mogelijk bereiken. We hebben de secties voor kinderen en jongeren dagelijks bezocht om ze bij allerlei onderdelen van het theaterproces te betrekken. We beginnen altijd met tekenen. Alle kinderen maken een tekening en kleuren die in. Op basis daarvan maken we samen met decorstukken door de tekeningen uit te vergroten op houtstukken. Die verven we en vervolgens zagen we de stukken uit en hebben we een decor. Dan gaan we met de kostuums aan de slag; die heb ik in Nederland al gemaakt. Deze zijn helemaal wit en de kinderen mogen de kostuums beschilderen. Dan gaan ze helemaal los.”
De week eindigt met een voorstelling
“Verder bieden we theaterworkshops aan, zoals een fluisterspel of schminken. We kijken op het moment zelf wat de kinderen nodig hebben. Theater is vooral een middel om fantasie en verbeelding te prikkelen.” En natuurlijk, na alle inspanningen, eindigt de week met een voorstelling; opgebouwd rond het themafeest. Achterin de boomgaard wordt een groot zeil gelegd en de jonge bezoekers trekken netjes hun schoenen uit voordat ze een plekje gaan zoeken. “Wij spelen een buurman en buurvrouw die feest hebben. Er zijn ook een bakker en postbode bij betrokken. Die laatste twee rollen worden door de kinderen overgenomen gedurende het spel. Daarnaast betrekken we hen bij allerlei geluiden die in de voorstelling voorkomen. Het zijn die kleine momenten waarop de kinderen het fijn hebben. Maar het allerbelangrijkste is dat ze weer even kind kunnen zijn.”
Changing Stories wil in de toekomst vaker en langer naar het Griekse eiland. “We willen graag uitbreiden met bijvoorbeeld muzikanten of andere mensen die creatief zijn. Voor de reis naar Lesbos is natuurlijk wel geld nodig. En dat is nog wel een dingetje”, denkt Rosa. “Maar we maken nu een documentaire van ons werk op Lesbos zodat we kunnen laten zien wat we daar doen.”
De website is nog in ontwikkeling maar op Facebook is Changing Stories wel al actief.