In de column van de laatste editie van de Wijkkrant voor Nijmegen Oost is de laatste regel tekst weggevallen. Bij deze de volledige tekst:
Stel je voor; een garnizoen Romeinse soldaten van het tiende legioen is op terugweg naar het kamp waar ze de nacht willen doorbrengen. Het is koud, nat, de maand september is niet wat het was, of zou moeten zijn. Ook deze Romeinen zijn op reis zonder tijd. Aangekomen bijna boven aan de Ubbergseveldweg ontwaren ze niet hun vertrouwde kamp maar staat daar ineens 'Porta Romanum' een comfortabel appartementencomplex. Het is bekend van Romeinen dat ze luxe in het leven erg konden waarderen en ze nemen met groot genoegen en vol overgave hun intrek voor de nacht in deze luxe behuizing. Het enige wat ze eigenlijk verwondert is die oude troep, die ruïne die is blijven staan in de voortuin. Morgen maar even opruimen.
Stel nu, we zijn weer even terug in de huidige tijd, je bent projectontwikkelaar. En je hebt net voor de crisis een mooi stukje grond gekocht op eerste klas locatie in Nijmegen Oost. Je bent ook aan het bouwen geslagen, maar helaas de verkoop van je appartementen wil niet echt vlotten en je gaat nadenken over je verkoopstrategie. Dan zou je natuurlijk een verhaal kunnen vertellen over identiteit en Nijmegen en dat zekere de oudste stad van Nederland daar best trots op mag zijn. Vervolgens bouw je een ruïne in de voortuin en de achtertuin. Je gebruikt daarvoor wat authentiek uitziende bakstenen, en brengt heel nonchalant wat afbreuklijnen aan in het metselwerk.
Je kunt dan altijd nog zeggen dat het hier een zorgvuldige nabootsing betreft van de poorten van de muren van het Romeinse kamp dat daar ooit stond. Dat dit de culturele waarde en de historische betekenis van de wijk doet herleven. Hebben ze met de Donjon ook gedaan, en daar zijn ze, voor zover, toch mooi mee weggekomen.
Alleen, als wijkbewoner kan ik me niets herinneren van een zorgvuldig napluizen van deze locatie van het gewezen kampement ten tijde van het bouwrijp maken van deze bouwplaats. Sterker nog; het staat me nog levendig voor ogen hoe bulldozers met nietsontziend geweld diep de grond indoken en de eeuwen voor eeuwig door elkaar husselden.
Stel je voor; we reizen weer door de tijd; Nijmegen bevindt zich in een periode ver na de klimaatsverandering en de gevolgen daarvan.
Ik zie een archeoloog, nee!, een heel team; schop in de grond.
'Hee! Een ruïne! Apart, de Romeinse tijd op deze grondlaag?'
Maar na een tijdje kan de herkomst dan toch gedefinieerd worden. Het betreft een overblijfsel uit de Nijmeegse Pieckperiode; Pieck met ck dan wel, van Anton Pieck.
De meeste mensen zullen Pieck kennen als schilder van oergezellige Hollandse taferelen. De meeste roem gaat toch naar hem uit als ontwerper van de Efteling, een sprookjeswereld waar mensen zich doelbewust door laten meevoeren. Anton Pieck blijkt een inspirator voor Nijmegen te zijn. Meer en meer zie je dat hier, te pas en te onpas, in een hang naar identiteit, truttigheid, en vooral niet te vergeten economisch gewin, wordt teruggegrepen naar stijlelementen uit een rijke bouwgeschiedenis om een schijnwerkelijkheid te creëren. Er wordt gezapt en geshopt, de toeschouwer doelbewust gefopt.
September 2010; Ik denk dat het vast niet lang meer zal duren voordat de makelaar het nieuwe sales-team gaat presenteren: 'Hans en Grietje'!