Heleen Holland woont vanaf haar studententijd in Nijmegen. Sinds eind jaren negentig in de verzetsheldenbuurt, een wijkje tussen de Postweg en Groesbeekseweg ingeklemd. Heleen kwam naar Nijmegen voor de Pedagogische Academie. Na jarenlang voor de klas verlegde zij haar werkterrein. Ze begeleidt nu kinderen en jongeren die een verlies ervaren bij overlijden van een dierbare, maar ook bij echtscheiding of adoptie.
Voor cafe Groenewoud linksaf en je rijdt de verzetstrijdersbuurt in, was mij verteld. Tijdens mijn korte fietstocht door het vijf straten tellende buurtje, kom ik de namen tegen van o.a. Cees de Jong, Albert Marcusse en Wim Beerman. Aangekomen bij het juiste adres, word ik onthaald door Heleen en haar enthousiaste labrador. Het is hier geweldig wonen, beaamt Heleen. Ik verruilde eind negentiger jaren mijn sfeervolle woonruimte aan de van Slichtenhorststraat voor deze woning. Ik had verwacht dat ik erg zou moeten wennen aan een nieuwbouwwoning. Maar ik voelde me meteen thuis. We kunnen ons eigen sfeertje hier prima tot zijn recht laten komen. En dat moet ik dan weer beamen. Een mix van moderne en oude meubelstukken en de nodige kleur aan de muur, voorkomen een standaard inrichting.
Dorp binnen de stad
Het is een wijk met veel kinderen. Het leuke is dat de oudere kinderen ook met de jongsten spelen. Ze voelen zich daar zelfs verantwoordelijk voor. En dat saamhorigheidsgevoel geven ze blijkbaar weer door. En er wordt hier altijd van alles georganiseerd. Sinterklaas, paaseieren zoeken en natuurlijk een buurtfeest eens per jaar. Het is, in de positieve zin van het woord, een dorpje in de stad. Van een dorp zou ik het benauwd krijgen. Hier heb ik dat niet. Er is sociale controle en betrokkenheid maar geen betutteling.
Met plezier voor de klas
Ondanks de grote werkloosheid in de jaren tachtig, vond Heleen meteen een baan, na haar afstuderen. Ik heb jaren lang met plezier voor de klas gestaan maar ik wist ook dat ik dat niet mijn hele leven zou blijven doen. Na enige jaren ben ik een opleiding voor Remedial Teaching gaan volgen. Dat kon ik, in mijn eigen klas, direct in de praktijk brengen. Langzamerhand heb ik mijn ervaring uitgebouwd. Ik gaf zowel Remedial Teaching aan huis als op basisscholen en ik stond nog voor de klas. Die combinatie was ideaal. Een eigen praktijk en collegeas.
In 2006 reisden Heleen en haar man naar China om hun adoptiedochter op te halen. Milou was net een jaar geworden. Samen met zeven andere adoptiestellen vlogen ze naar China. Voordat het zover was, waren we vier jaar verder. Je volgt een cursus, krijgt gesprekken met de Raad van Kinderbescherming en moet 6.000 formulieren invullen, lacht ze. Het was een intensieve periode. Toen ik adoptieverlof had, heb ik de Remedial Teaching afgebouwd.
Heleen besloot nog een andere stap te zetten. Ze volgde een Post HBO opleiding gericht op rouwverwerking, en verlies in situaties als echtscheiding of adoptie. En dat specifiek gericht op kinderen. Milou was vijf jaar en tijdens de opleiding ben ik gericht met haar aan de slag gegaan om haar achtergrond een plek te geven.
Chinese schatkist
Heleen had al een Chinese schatkist waarin ze verschillende spulletjes bewaarde uit China. Een zakje met grond van de plek waar Milou te vondeling is gelegd, is een van de schatten. Een keer per maand gingen we er voor zitten. Dan pakte Milou een ding uit de schatkist. Op deze manier kwamen de verhalen, over hoe dingen zijn gegaan, vanzelf. Ik merkte ook dat ze trots is op de schatkist.
Inmiddels is Heleen met haar eigen praktijk voor rouw en verliesbegeleiding gestart. Kinderen en jongeren rouwen anders dan volwassenen. Ik heb drie zusjes die hun vader hebben verloren begeleid. Ze verwerken het allemaal verschillend. Het is bijzonder om dit werk te doen. De kwetsbaarheid en oprechtheid van de kinderen raakt me altijd weer.
Voor meer informatie kunt u kijken op www.heleenholland.nl.