“Ik rijd zó onder de slagboom door van de Maartenskliniek”
Het zonlicht valt als prachtig strooilicht binnen in de fleurige werkkamer van Anne Vollenbroek. De aanleiding dat ik graag met haar wil praten zijn o.a. de bijzondere ligfietsen, velomobielen, waar zij en haar man Johan in rijden. Ze staan als een soort van twee gele reuzen-klompen in de gang van hun huis.
Tekst: Wilmy Smeets. Fotografie: © Marc van Kempen
Ze mogen op 80 km-wegen er mee, daarom heeft Anne naast een fietsbel ook een auto-claxon op haar fiets. “Elke velomobiel heeft een autoclaxon, je kunt niet zonder”, zegt ze. Heb je speciale kleding nodig en een helm, zoals op een motor, vraag ik haar. “Nee hoor, in onze fietsen zit je al helemaal ingepakt en mijn hoofd wordt beschermd door de hoofdsteun. De fiets is voor mij als een huisje, ik kan een muziekje aanzetten, heb gezellige verlichting en kan communiceren met Johan via de walkie-talkie.”
Fotograaf en fietser Marc wil allerlei details weten, ik zie twee fietsfanaten bij elkaar! De fiets waar ze in rijdt is op maat gemaakt, heeft dertig versnellingen en is gemaakt van vederlicht carbon, ook gebruikt voor racefietsen. De fiets is 76 cm breed, precies breed genoeg om op de openbare weg te mogen rijden en kan tussen de 2 en ruim 100 km per uur. Je kunt er dus héél langzaam mee rijden zonder om te vallen. Je hebt klikpedalen om te duwen en trekken, net als bij een racefiets.
Honden met open monden
Anne vertelt over het fietsen in een velomobiel: “Je idee van afstanden verandert, je actieradius is groter dan op een racefiets, kunt in één dag op en neer naar bijvoorbeeld Antwerpen. 2% van de mensheid reageert vervelend, de reacties zijn voor 98 % heel positief, mensen lachen en staan te klappen en te juichen als we langs komen. Ik heb zelfs honden gezien waarvan de bek openviel van verbazing. Soms zijn er agenten die ons aanhouden omdat ze niet weten, net zoals veel andere automobilisten, dat we op de openbare weg mogen rijden. Daarom heb ik een sticker van het RVV (Regelement Verkeersregels en Verkeerstekens) op mijn fiets. De Guardia Civil in Spanje was heel aardig, en vooral nieuwsgierig, ze hebben zelfs eens ijsjes voor ons gehaald en ons onder begeleiding de weg gewezen!”
Nooit meer zadelpijn
Ze vertelt enthousiast verder. “Ze hebben een fantastische wegligging. Je zit heel anders, nooit meer zadelpijn! Daar waar een gewone fietser naar beneden kijkt, kijken wij om ons heen en naar boven. Je zit lager en je gaat sneller, maar het is niet gevaarlijk. Je moet wel heel goed letten op je zichtbaarheid en heel goed anticiperen op reacties van andere weggebruikers, je gedrag aanpassen. Als er bijvoorbeeld een ruiter op de weg is, ga ik bij het passeren heel langzaam rijden of stilstaan, ga kalmerend praten zodat het paard niet schrikt. En je moet goed opletten als er heggen staan langs het fietspad, dat voelt als Russische roulette, dan ga ik op de openbare weg. Een vlaggetje werkt niet, dan denken mensen dat er een kleuter voorbijkomt. Maar ik vind het vooral leuk en handig dat ik onder slagbomen door kan rijden. Toch gebeurt er wel eens iets. Ik ben wel eens omgevallen en rondgetold in het begin toen ik de fiets nog moest leren kennen. Ik had niet in de gaten hoe windgevoelig die is, dus toen ik met veel vaart de bocht om kwam, pakte de wind me en rolde ik zijwaarts een droge sloot in. Kennelijk was ik helemaal rond geweest, ik stond gewoon met mijn fiets rechtop, zo snel ging het. Gelukkig was er uiteindelijk niets aan de hand met mij.”
Zo’n fiets lijkt me niet handig bij het boodschappen doen en inderdaad heeft Anne ook nog een gewone fiets. Maar verder vragen we ons af waarom niet méér mensen zo’n vélomobiel aanschaffen. Je mag parkeren bij de fietsen en scooters, hij past in je huis of tuin en kan wedijveren met de auto qua snelheid, zeker in een stadse omgeving.
Na haar opleiding aan de TeHaTex is Anne begonnen als kunstenaar. “Op de lagere school verkocht ik al tekeningen aan klasgenoten”, vertelt ze. “Ook heb ik jarenlang als danseres gewerkt, ik trad op met oriëntaalse dansen in Nederland, Egypte en vaak in Tunesië , heb in die tijd ook Arabisch geleerd.” Haar veelzijdigheid uit zich in de verschillende dingen die ze doet. Naast yoga- en meditatiedocent is ze stervensbegeleider, speelt ze harp in een verzorgingshuis, runt ze huiskamerrestaurant Viva Las Vegan, kan ze masseren én is ze onder artiestennaam Zeyna waarzegster en hennapainter, zowel thuis als op braderieën en markten en tijdens de Vierdaagse op de Kaaij.
Composttoilet
Anne en Johan zijn bevlogen mensen, ze willen met hun leefstijl de natuur zo min mogelijk belasten. In hun werk leven ze dit vóór en hopen zo anderen te enthousiasmeren. Daarom eten ze veganistisch, doen boodschappen bij winkels die geen of nauwelijks verpakkingen gebruiken, rijden ze geen auto en hebben ze – bijzonder - een composttoilet. Het zier er uit als een gewoon toilet met een brede afvoer recht naar beneden. Je gebruikt geen water, wel zaagsel. Hun waterverbruik is daardoor heel laag. In de kelder staat een flinke ton waar de compost wordt gemaakt. “Er is geen stank, geen vliegen, we hebben genoeg ventilatie en luchtafvoer”, vertelt Anne. “En we kunnen de compost gebruiken voor onze tuin, twee, drie keer per jaar tappen we af en bemesten onze tuin, soms vullen we aan met paardenmest, dat gaat prima”, zegt ze. “De roos in de tuin gaat er heel erg goed op, is bijna een boom geworden!” Voor bezoekers hebben ze beneden een ‘gewoon’ toilet. Om een composttoilet te hebben hoef je geen vegetariër of veganist te zijn, begrijp ik van Johan en Anne. Tenzij je zware medicijnen gebruikt kan iedereen de compost uit een composttoilet gebruiken. Over duurzaamheid gesproken: zo’n toilet is bijzonder circulair en milieuvriendelijk, denk ik. Waarom hebben niet meer mensen zo’n toilet?
Waanzinnig rijk
Ik vraag Anne naar haar levensmotto. “Ik vind het niet boeiend meer om iets in de wereld ‘neer te zetten’, zoals je juist zovaak hoort. Vroeger voerde ik actie voor dingen. Later zag ik in dat ik daardoor ook oordelend was, ik projecteerde en stoorde me aan gedrag van anderen dat in mijn ogen niet goed was. Nu ben ik activistisch op een positieve, liefdevolle manier, met de dingen die ik doe. Ik hoop zo anderen energie te geven en misschien te inspireren.”
Anne geeft energie en inspiratie door dus ik ben benieuwd waar ze die dan zélf opdoet. “Ik bewonder Green Evelien, die heeft slechts één vuilniszak per jaar nodig. Zij is voor mij een grote inspirator, net zoals mijn eigen yoga-docent Anandajay. Bij hem mocht ik ervaren dat mijn bron onvoorwaardelijke eeuwige liefde is, hij heeft mij geleerd en laten ervaren dat wat je zoekt je in jezelf kunt vinden. En dat alles waar je je mee verbindt, groeit.”
In ons gesprek valt me op dat Anne in de loop van de tijd steeds nieuwe dingen is gaan ontdekken en doen. Wat heeft ze voor toekomstplannen? “Ik zie erg uit naar de lessen meditatieve yoga die ik ga geven vanaf september dit jaar, in juni rond ik de opleiding af tot docent ‘light of being’. Ook volg ik nu een opleiding aan de Heksenacademie, dat klinkt misschien heel weird, maar je leert daar werken met het feit dat alles bezield is, iets wat ik al heel lang voel en weet, maar waar ik niet met iedereen over kan praten. Het is gewoon fijn je te verbinden met een groep mensen die dat ook weet en als familie voelt, Je leert er meer over het beïnvloeden/sturen van energie. En ik zie erg uit naar onze volgende fietsreis, die gaat waarschijnlijk naar Boedapest!
Ik volg mijn hart en heb de vrijheid om dat te kunnen volgen, dat kan immers niet iedereen. Daarom ben een waanzinnig rijk mens.”
www.zeyna.nl
https://www.greenevelien.com
www.velomobiel.nl
www.lightofbeing.org
www.lunadea.nl
Foto's zijn niet rechtenvrij en blijven voorbehouden aan de fotograaf. Gebruik in overleg met de fotograaf