Voor de één de bruisende slagader van onze wijk, voor de ander een Romeinse arena waarin fiets, voetganger en auto dagelijks strijden om de ruimte. Ik zeg in elk geval: leve de Daalseweg!
Oké, je wordt als fietser van de sokken gereden door auto’s die jou per se willen inhalen, ook waar dat niet kan. En tuurlijk, die onhandig parkerende auto’s en openzwaaiende deuren zijn voor fietsers een stressfactor van jewelste. En dan die fietsers zelf, jee zeg, dat sjeest maar over het trottoir!
(Dat alles sinds de rigoureuze versmalling onder het motto: ‘Jullie moeten er met elkaar uitkomen’, aldus de gemeente)
Maar toch, wat is de Daalseweg fantastisch! Straat van Badhuis en Begraafplaats, van winkels en cafés, van stadse chaos en dorpse gezelligheid. Avontuurlijk en veelzijdig als het leven zelf. Ode aan de kleurrijkste straat van Oost!
Neem het iconische Badhuis uit 1928. Wie vroeger thuis geen douche had kon terecht in het Badhuis, mannen en vrouwen gescheiden. Toen die scheiding werd opgeheven, hadden de jongens en meisjes studenten daar de tijd van hun leven!
En dan die mooie oude begraafplaats: het Père-Lachaise van Nijmegen! De halve geschiedenis van Nijmegen vind je hier terug. Van zeepfabrikant Dobbelmann tot de vermoorde activist Louis Sévèke, van Piet Puijn (café ’t Haantje) tot de Dikke Selbach (café Het Valkhof). En niet te vergeten de honderden oorlogsdoden en slachtoffers van het bombardement. Hier liggen de getelden, steen aan steen. Ode aan de doden!
Van de week een hilarisch tafereel. Studenten duwden een AH-winkelwagentje met acht kratten bier de straat over. Maar de stoep aan de overkant werkte niet mee. Het ding kantelde en met een enorm kabaal keilden kratten en bierflessen over de weg. Maar wat denk je? Geen enkel flesje kapot! Wel een kortstondige file totdat alle flesjes weer keurig in het krat zaten.
Een jaar of tien geleden bemoeide ik me met een ruzie op de Daalseweg. Een vrouw werd volledig verrot gescholden door een dronken man. Ik riep ‘ho ho kan het niet wat rustiger?’. Toen werd ik zijn doelwit en kreeg ik een vuistslag vol in m’n gezicht. Resultaat: een flinke bloedneus. Gelukkig was m’n bril nog heel. Van omstanders kreeg ik zakdoekjes om de bloedneus te stelpen. Een passerende agent had intussen de agressieveling in de kraag gevat. Ik wil maar zeggen, er gebeurt van alles op de Daalseweg!
De Daalseweg is ook een toonbeeld van strijdbaarheid. Buurtcomités en krakers hebben met succes gevochten voor het behoud van de negentiende-eeuwse Trans-Rhenumhuizen onderaan de Daalseweg. Ook de monumentale Begraafplaats, waar projectontwikkelaars graag huizen wilden bouwen, is behouden gebleven dankzij het verzet van diverse actiegroepen.
Ode aan de talloze bakkers, slagers en kruideniertjes die de Daalseweg hebben bevolkt. Eén voor één legden zij het loodje na de komst van grootgrutter Albert Heijn. Maar vooruit, ook een ode aan Albert Heijn omdat die z'n daken vol zonnepanelen heeft laten leggen.
Ode ook aan de ondernemers die de Daalseweg zijn mondiale karakter geven. Zoals snackbar Corry (met frietbakker-entertainer Veli), bakkerij Bereket en kruidenier Lale. Ook niet weg te denken: doe-het-zelf-zaak Wanco voor de handigen onder ons (ik kom er dus nooit).
Als fervent muziekliefhebber pendel ik op 2e Paasdag altijd tussen de jazz-optredens in de cafeetjes van Nijmegen-Oost. Stampens vol is het dan in De Kroon, Café Jos en ’t Haantje. Ode aan de organisatoren van Easter Jazz, de Troost van Oost en de Tribute-avonden!
En de laatste ode gaat naar... (tromgeroffel)... de automobilist die voorrang verleent aan overstekende voetgangers bij het verlaten van de Badhuisrotonde. Want die hebben hier toch echt voorrang!
Tja, soms lijkt de Daalseweg wel het centrum van de wereld...
Jeroen van Zuylen