“In Zuid-Amerika denken ze dat ik een Latino of Indiaan ben, in Israël denken ze dat ik Joods ben, in Spanje denken ze dat ik Spaans ben en in Indonesië kan ik voor Indisch doorgaan."
Tekst: Simone Kiekebosch, fotografie: Mohanad Ataya
Ik kan me er iets bij voorstellen. Claudia van Trigt heeft bijzondere roots en dat zie je. En dan speelt ze ook nog Paraguayaanse harp. Heel verwarrend allemaal. Ze is een fusion-wereldvrouw.
Het enige duidelijke nieuws is, dat ze gewoon bij ons in Nijmegen-Oost woont. Claudia: “Ik ben hier geboren, in de Gorisstraat. Een tijdje ergens anders gewoond, maar nu alweer 24 jaar in Oost. Mijn favoriete plek is mijn eigen huis. Maar ook de begraafplaats Rustoord vind ik een fijne plek. Daar ligt mijn vader begraven.
"Ik hou van mijn huis en de wijk, maar ik zou ook best op een rustige plek ergens anders kunnen wonen. Ergens in de natuur. Dan kan je ook ongestoord muziek maken.”
Hoe kom je op het idee om een Paraguayaanse harp te gaan bespelen? “Toen ik achtjaar oud was, bracht mijn - ook muzikale - vader een elpee mee, van een zekere Luis Bordón. Dat was een Paraguayaanse harpist. Ik hoorde dat en dacht: dat wil ik ook. Ik was helemaal verkocht. Toen ik later op een christelijke school zat, moesten we bidden. Voor vrede op aarde en zo. Ik bad in het geheim voor een Paraguayaanse harp”, lacht Claudia.
“Ik speelde al gitaar en had klassiek gitaarles. Ik had aanleg en mocht naar het conservatorium. Alleen was er toen nog geen lichtemuziekstroming op het conservatorium. Ik kreeg dus lessen in zware barokmuziek etcetera. Dat was helemaal niets voor mij. Gedesillusioneerd verliet ik het conservatorium.
Op mijn 28ste was het mijn moeder die wist te vertellen dat er een man in Nederland was met een Paraguayaanse harp, Hans den Brok. Hij bouwde ze zelf en ik heb er toen meteen een gekocht. Hans leerde mij de eerste beginselen van de harp, daarna heb ik mezelf verder verdiept in het instrument."
Is iedere harp hetzelfde? “Nee, zeker niet. Ik heb voor de Paraguayaanse harp gekozen omdat die echt een andere klank heeft. Een Keltische harp heeft een veel wolliger en zachtere klank bijvoorbeeld. Deze harp is passievoller en expressiever. Dat past beter bij mij.”
Ze speelt een stukje Zuid-Amerikaanse muziek. Spontaan begint er een achterbuurvrouw vanaf een balkon mee te applaudisseren...
Ze zet de harp in de tuin neer en even later, als de wind er doorheen waait, maakt de harp prachtige klanken uit zichzelf. Wow, ik wil ook een harp. Zet ik hem ’s nachts in de tuin. De hele nacht elfenmuziek om bij in slaap te vallen voor de hele buurt…
Claudia vervolgt enthousiast: “Ik ben blij dat ik klassiek gitaarles heb gehad, maar met de harp speel ik niet van notenschrift. Daardoor kan ik veel meer mezelf zijn, meer authenticiteit. Het voordeel van de gitaar is, dat je er beter bij kan zingen. Bij de harp zing ik niet. Ik vind dat je meer openheid nodig hebt om te kunnen zingen en dat kan niet met een harp tegen je hoofd.
Ze zingt even een Spaanstalig liedje voor ons op de gitaar. Gezongen door deze wereldvrouw klinkt dit meteen weer heel exotisch.
Claudia: “Ik speel samen met Manito (bekend flamenco- en gipsygitarist uit Oost) onder de naam Claudia y Manito. En ik speel in een trio, Brisa Latina, met contrabas en gitaren. Maar in deze tijden is het wel fijn dat ik nog een basisinkomen heb met twee dagen werken bij het Radboud UMC. Als muzikant ligt nu in deze coronatijd alles stil.
Meestal spelen we in kleine kerkjes, huiskamerconcerten, kleine feestjes en tuinconcerten. Ik speel het liefst voor maximaal zestig tot zeventig personen. Bij een grotere groep is het moeilijker om een intieme sfeer te behouden."
Voor wie meer informatie wil over de muziek van Claudia: www.claudiaymanito.nl.