Tien jaar geleden wandelde ze mijn leven binnen. Twee weken geleden wandelde ze er plots weer uit. Alles daartussen was leuk, gezellig, warm, vrolijk, licht en mooi, en af en toe een traan. Een aaneenschakeling van samen oplopen, delen, beleven, genieten, maar ook loslaten en weer verder gaan.
Jij leerde me stilstaan en genieten van wat er is. Van de leuke eigenzinnigheid van kinderen, de schoonheid van de natuur en de gezelligheid van een wijntje met vrienden. Cultuur opsnuiven, jurkjes shoppen, foto’s maken. Koffie drinken, heerlijk eten en accepteren hoe alles gaat. Jij volgde mij, ik volgde jou. Paadjes door de bossen rond Nijmegen, de glooiende heuvels van de Bourgogne en de weg naar verlichting. Naar afschudden van je trauma’s en dealen met het leven. Een leven dat hard was voor jou. Veel harder. Hoe oneerlijk dat was. En hoe zwaar soms. Ik keek hoe je moedig doorging en bewonderde je kracht en aanpassingsvermogen. Je strijd om een plekje voor jezelf, de strijd om je lichaam. Hoe blij je was als je weer verder mocht. Hoe verdrietig toen het niet meer ging. Je eigenheid en je kwetsbaarheid. Wat ga ik je missen lieve vriendin. Ik wandel verder zonder jou en koester de lessen, de herinnering en de tranen. Duizendmaal dank voor wie je was. En wat je gaf.
Jouw licht blijft branden.
