Eind 2021 verhuisde bewonersorganisatie Stip Oost van de oude bieb in de Elzenstraat naar de voormalige ULO aan de Prins Hendrikstraat 7. De mensen van Stip verhuisden uiteraard mee. Waaronder ook wijkbewoner Dorien de Jong. Is ze al een beetje bijgekomen van de verhuizing?
Tekst Anna Bakker, Foto Marc van Kempen
Voor menigeen die afgelopen zes jaren bij de Stip naar binnen liep, is Dorien (71) ongetwijfeld een bekend gezicht. Al meteen bij binnenkomst kon je haar daar tegenkomen. In de rol van gastvrouw, bij een praatje of gericht advies ofwel wanneer ze je als bezoeker een kopje koffie of thee in de handen drukte. En ken je haar niet van Stip dan is ze wellicht een bekend gezicht uit de buurt, want wijkbewoonster van Nijmegen Oost is ze ook al járen.
Van Doortje naar Dorien
In haar tienerjaren was Doortje - haar oorspronkelijke naam - ook al een aantal jaren wijkbewoner, toen ze bij haar oma woonde in het Rode Dorp. Daarvandaan werkte ze bij de Maartensschool. Nadat oma naar het bejaardentehuis verhuisde, moest ze voortaan intern bij de nonnen van de Maartenskliniek. Dat was geen lang leven beschoren. De nonnen hadden een streng regime, en bovendien, in het weekend wilde ze op stap, met haar nicht. Dansen bij Don Bosco bijvoorbeeld, aan het Wilgplein. Ze solliciteerde daarom bij het oude Canisiusziekenhuis. Ze nam plaats op de houten bankjes bij de Eerste Hulp en werd naar binnen geroepen. In het gesprek dat volgde, hoorde ze dat er al een andere Doortje werkte. Of ze er bezwaar tegen had dat ze haar Dorien noemden? Maar welnee, ze nam de geste met beide handen en definitief aan.
In het ziekenhuis aan de St. Annastraat onderhield ze de verblijven van de dienstdoende artsen en bediende de - voornamelijk - heren doctoren tijdens de maaltijden. “Ze aten daar met zilveren bestek en wij gingen met zilveren schalen rond. Prachtig was dat!"
Voordat Dorien in het huwelijk trad was ze nog even modinette. Eenmaal getrouwd kreeg ze een dochter. De vele jaren die daarna volgden tekenden zich door het moederschap en het verlenen van intensieve mantelzorg.
Een ander mens
Op een dag, zo’n zeven jaar geleden, wandelde ze bij de Wijkwinkel aan de Daalseweg binnen met een vraag. Het klikte, ze raakte er bij betrokken en na een tijdje kwam de vraag of het niets voor haar was samen met andere bewoners en beroepskrachten mee te helpen bij de Stip Oost die op dat moment werd opgericht. Zeker wel!
De eerste twee jaar bij Stip op de Elzenstraat combineerde Dorien nog met mantelzorgtaken, iets dat ze de tien jaren daaraan voorafgaand fulltime had gedaan. Het waren pittige jaren geweest waarin ze zichzelf behoorlijk had weggecijferd, een ‘nee’ kwam eigenlijk nooit over haar lippen. Toen dat mantelzorgen helemaal wegviel kon ze zich nog veel meer voor Stip gaan inzetten.
Aanvankelijk kwam dat vooral neer op tijdens de spreekuren informatie en advies geven aan bewoners. Of het nou ging om het verlengen van een busabonnement, het afsluiten van een ziektekostenverzekering bij de gemeente, vragen omtrent belasting of iets heel anders: ze dook er in. En anders verwees Dorien je wel naar waar wél een antwoord te vinden was.
In no-time leerde ze aldus veel nieuwe mensen kennen, ondervond enorme waardering voor wat ze voor anderen kon betekenen. Het vertrouwen, dat in het verleden een deukje had opgelopen, kreeg ze weer terug; ze bloeide helemaal op. Het viel haar ook op dat ze plots meer zag: fijne mensen om zich heen, mooie gebouwen of veranderingen in de natuur. Ineens vond ze alles weer leuk. Weg met de tegenzin die ze eerder nog wel eens kende! Sterker nog, ze deed ineens dingen waarvan ze nooit gedacht had dat ze die ooit zou doen. Meehelpen met exposities organiseren, om maar wat te noemen. "Ik ben helemaal een ander mens geworden!"
Een andere plek
Na zes jaar Stip op de Elzenstraat was verhuizen onvermijdelijk. Binnenkort zullen nieuwe woningen verrijzen waar de oude bibliotheek nu wordt afgebroken. Het ging Dorien aan het hart. Na een goed afscheidsfeest, met een toepasselijk galmend ‘The show is over’ kwamen de verhuisdozen tevoorschijn. Het kleinere spul pakten ze zelf in, het grotere werk was voor de verhuizer.
Niet alles kon mee, Zo groot was de nieuwe bestemming nou ook weer niet, het werd wikken en wegen. Met name de planten op locatie waren Doriens troetelkindjes. "Maar ik mocht niet alles meenemen. Ik had drie hele mooie yucca's. Ah zo erg! Die kun je zo nog niet eens kopen, zo mooi! Maar op de nieuwe locatie was er niet genoeg licht voor ze. Ik had ze ooit gekregen van iemand die een buurtsoepje kwam eten." Een foto op haar mobiel is de ‘tastbare’ herinnering die over is gebleven.
Na de verhuizing, half oktober, naar de Prins Hendrikstraat 7 is Stip neergestreken in de rechtervleugel van het gebouw, op de begane grond. Qua ruimte beschikken ze over twee lokalen en een kantine: één Stiplokaal, via een schuifdeur verbonden met het lokaal waar de teams van Bindkracht en het wijkteam hun plek nu hebben. "Vroeger liep je van hot naar her, nu zit het hier allemaal bij elkaar. Da's mooi. De deur hoeft maar open en er kan worden samengewerkt!"
Verder zijn er nog enkele bijkantoortjes. Te gebruiken voor privégesprekken, voor de rechtswinkel, als spreekkamer voor de pastoor van de Dominicuskerk op dinsdag of als flexwerkplek. In de linkervleugel van het pand zijn Sterker sociaal werk en in het weekeinde het Omgangshuis gevestigd.
"Wat zit hier niet? Toch?" Aldus een trotse Dorien.
Stekkies voor stenen
De breiclub van de woensdagmiddag ging als eerste weer van start op de nieuwe locatie. Daarna volgde de wekelijkse wandelclub. Het grootste gedeelte van het gezelschap ging na die eerste bijeenkomst weer direct door naar de Prins Hendrikstraat. Om aan te schuiven bij de maandelijkse buurtsoep, ook een initiatief van de Stip. Door de beperkende maatregelen gedwongen werd de soep buiten op de stoep in de meegebrachte kommetjes geschept. Hij smaakte goed.
Sinds de verhuizing is Dorien minder gaan werken, drie dagen in de week. Meer ruimte dus voor vrije tijd. Normaliter is Dorien twee tot drie keer in de week in de sportschool te vinden, met als ultieme beloning achteraf de sauna. "Eigenlijk duik ik daar het liefst meteen in." Hoe dan ook, ze voelt zich als herboren daarna.
Door de coronamaatregelen nam ze afgelopen weken haar toevlucht tot de gymmastiek. Om goed in vorm te blijven rolt ze die nu drie keer per dag in de huiskamer uit om oefeningen te doen. Althans, dat is het streven.
Hoe dan ook, actief blijft ze toch. Zo kun je Dorien dus ook kennen van de Weggeefwinkel in Hatert, het Repareercafé dat tegenwoordig bij de Kentering is ondergebracht of kwam je haar weleens tegen tijdens een wandeling door de stad.
Het was even wennen, maar inmiddels is Dorien gewend en blij met de nieuwe Stipomgeving. Vorige week kwam ze nog een laatste onuitgepakte doos tegen. Verder is ze als vanouds in de weer, ze doet de boodschappen die nodig zijn, zorgt wederom voor de koffie en thee en ziet vanzelf wel wat er verder moet gebeuren.
"Zoals bij de nieuwe entree nu. Daar liggen nu nog allemaal stoeptegels. Die gaan er uit! De stekkies die ik ruilde bij de buurttuin gaan daar straks in de grond."
Enfin, ze hoopt van harte nog wel een tijdje mee te kunnen.
STIP, Prins Hendrikstraat 7
www.stipnijmegen.nl
Ook geïnterviewd worden voor deze rubriek?
Anna Bakker schrijft bewonersportretten voor deze wijkkrant én, in opdracht, levensverhalen. Meer informatie via