Het leven van een krantenbezorger
De Wijkkrant wordt bezorgd door bijna honderd betrokken buurtbewoners. De bezorger in beeld is deze keer Betsie Vermeulen. Zij stuurde ons dit stuk over ‘Het leven van een Wijkkrantenbezorger’.
Tekst: Betsie Vermeulen / foto: Karin Veldkamp
Sinds alweer anderhalf jaar behoor ik tot de vaste bezorgers van onze Wijkkrant. Dit past uitstekend in mijn wandeling van de dag. ‘Kleine moeite, groots gevoel.’ Een gevoel van meewerken aan de verbinding in onze buurt. Ik krijg steeds meer met ‘mijn straten’. Ik raak gewend aan de poortjes, voortuintjes en huiselijke sfeer. Altijd wel is er een aanleiding voor een praatje. Wat wil je... mensen zien me natuurlijk voorbijlopen met die stapel kranten. Soms wordt spontaan de voordeur geopend en hoef ik niet te freubelen om de krant netjes in de brievenbus te krijgen.
Vandaag is het weer zover. Online zie ik een maandelijkse herinnering langskomen. ‘Alle bewoners met geen sticker op de deur, of met Nee/Ja of Nee/Nee (maar die laatste wel mét FAN-sticker) zullen dit weekend een Wijkkrant op de mat aantreffen.’ Direct betrap ik me op een herinnering als beginneling. Ik had wel eens ingevallen in de professorenbuurt, maar dit keer was ik ingedeeld in mijn eigen buurtje. Daar ging ik dus, een beetje nonchalant door de sprekende voortuintjes in ‘mijn eigen straten’. Lettend op de stickers op de brievenbussen.
Nou heb ik als mens mijn zaakjes meestal goed voor mekaar, gesteund door een stevige discipline. Erg handig, zo denk ik al jaren. Kenmerk ervan is dat ik het ‘vooral goed wil doen’. Dit is nergens voor nodig, maar tja, dat heb ik nou eenmaal. Ook bij het bezorgen vraag ik mezelf steeds: ‘wie wil er ook alweer wel een krant en wie niet?’. Onderwijl vouw ik de kranten en ga alle stoepjes op en af. Soms glij ik er bijna vanaf en die ene keer verzwik ik mijn voet. Owee… ik schrik me rot. Gelukkig is er niets aan de hand. Nee, geen vet verhaal in de Wijkkrant...
Enfin, heelhuids haalde ik de eindstreep. Verrast ben ik dat ik de route zo snel heb gelopen. Dus gauw naar huis voor een bakkie aan de keukentafel, mijn eigen Wijkkrant lezend. Dan kijk ik in mijn tas... zitten er nog zo’n veertig (!) kranten in. Al snel daagt het. Door mijn stickerfocus ben ik alle voordeuren zonder sticker vergeten. Er zit niks anders op… Glimlachend loop ik mijn route nog een keer. Daarbij bekruipt me de gedachte dat dit een veel betere reden is om de Wijkkrant te halen.
Wanneer dit verhaal van Betsie je aanspreekt en je enthousiast bent geworden, dan kun je je aanmelden als bezorger. De Wijkkrant zoekt nog ‘lopers’ voor de wachtlijst - je bent welkom! Voor meer informatie of als je je aan wilt melden: dat kan bij Karin Veldkamp via
