Een column van Loes Wijffels: 'Een 9-tot-5-mentaliteit'
Als freelance schrijver werk ik veel thuis aan de eettafel. Sinds maart heb ik van verschillende opdrachtgevers een eigen laptop gekregen, zodat ik kan inloggen op hun systeem. Handig en veilig en een eettafel vol. Als ik de krant wil lezen of met mijn vriend wil gaan eten, moet ik eerst de nodige apparatuur opstapelen, schriftjes, krantenknipsels, pennen en agenda’s aan de kant schuiven en mijn hoofd leegmaken. Want al die opdrachten zitten me wel voortdurend aan te kijken. Meer dan ooit woon ik op m’n werk. Nou was ik wel gewend om op de gekste tijden met mijn baan bezig te zijn. In het basisonderwijs, waar ik twintig jaar ‘juf Loes’ was, ging dat niet anders. Elke avond, elk weekend was ik ermee bezig. Een ‘9-tot-5-mentaliteit’ heb ik nooit gekend. Nog niet. Nu het werk weer aantrekt, kan ik niet anders dan alles gescheiden houden. Ik reserveer dagdelen voor bepaalde klussen, probeer niet tussendoor naar mails over andere zaken te kijken en doe mijn best een soort kantoorritme te volgen. Ik denk dat ik anders gek word.
Een lastig ding is nog wel de tijd die ik nodig heb tussen het afnemen van een interview en het uitschrijven daarvan. Vóór maart kwam ik veel bij mensen thuis en had dan mijn ritje naar huis of kantoor voor ik het verhaal ging schrijven. Nu bel ik ze, voor de veiligheid vanwege corona, meestal op. Na een kopje koffie is het voor mij nog te vroeg om direct te beginnen met schrijven. Dus loop ik even de tuin in om wat te wieden, te snoeien of appels te plukken. Ik doe een boodschap, hang de was op of maak een praatje met de buurman. Het creatieve proces moet ondertussen op gang komen. Schrijven is scheppen.
Maar een kunstenaar met een 9-tot-5-mentaliteit. Zou dat wel werken?