Bij een uitvaart ga je er soms even over nadenken. Wat zou er over mij gezegd worden als het zover is? Hoe kijken mensen terug op mijn leven? En hoe kijk ik er zelf eigenlijk naar?
Mij overkwam hetzelfde toen ik voor een opdrachtgever heel toevallig mijn allereerste vriendje moest interviewen. Het was leuk en grappig om elkaar weer te zien. Hij had nog diezelfde zwoele oogopslag, diezelfde mooie brede mond. Maar dan meer dan veertig jaar ouder.
Veertig jaar! Ik maakte een grote sprong terug in de tijd en was weer even dat meisje van 17. Spontaan, naïef en een beetje bleu. Ik had nog maar weinig gezien van de wereld en was smoorverliefd. Alles overkwam me toen maar zo'n beetje. Niets leek ik in de hand te hebben.
Toen hij het uitmaakte, was ik er dan ook kapot van. Het was de eerste grote deuk die ik opliep. En er zouden er meer volgen. Ze vormden me tot wie ik nu ben: rijper en wijzer. Als ik anderen daar maar een heel klein beetje van kan meegeven, ben ik al tevreden. Het is fijn om het gevoel te hebben dat je er voor een paar mensen toe doet.
Dus lief eerste vriendje; bedankt voor dat zetje dat je me gaf, meer dan veertig jaar geleden.
