Geen nieuwjaar zonder nieuwe voornemens. Sommigen verheffen droom tot daad en verruilen wijnfles voor theepot of vervangen de shag door trekdrop. Anderen zijn minder moedig en gaan dingen ‘bewuster’ doen. Volgens mij is sporten de beste route naar een vrolijk leven, want dan mag je normaal blijven drinken en eten.
Niet-bewegen is sowieso een fors probleem. Mensen die het weten spreken over een ‘mondiale gezondheidscrisis.’ Nederlanders lopen daarbij fier voorop door dagelijks tien uur op de kont te zitten. Nergens in Europa bewegen mensen zo weinig. Zelfs onze dieren doen het beter. Zo is in de supermarkt geen plofkip meer te vinden; die is gaan wandelen en heeft zich opgewerkt tot vrije-uitloopkip.
Ikzelf mag graag een eindje fietsen. In mijn schuurtje staan racefiets, toerfiets, stadsfiets, vakantiefiets en bosfiets ongeduldig naast elkaar te trappelen tot ze aan de beurt zijn om met kloeke spierkracht te worden voortgestuwd over asfalt, zandweg of modderpad.
Maar de spierfiets komt in het gedrang. De elektrische broer neemt een steeds grotere hap uit de jaarlijkse kilometerkoek. De voorbije jaren was meer dan de helft van de verkochte fietsen elektrisch, waardoor er nu al bijna vijf miljoen van rondrijden.
Daar is niks op tegen. Luiheid is een schone deugd die de wereld al veel vooruitgang heeft bezorgd. Minder vooruit gaat onze klimaatreparatie. In plaats van een paar boterhammen met pindakaas staan er nu grote stroomcentrales te stoken voor de rugwind van de elektrofietser. Of dertig windturbines, waar volgens de achterkant van mijn bierviltje 30.000 huishoudens mee vooruit kunnen. Maar dit terzijde.
Waarover ik me meer zorgen maak, is dat onder jongeren het aantal akoestische fietsen dramatisch daalt. Elke ochtend zie ik oneindige slierten schoolkind door mijn brede straten gaan. Op weg naar het Canisius zijn vrijwel alle kids geëlektrificeerd en dat stemt me droef. Ik denk dan aan mijn magere buurmeisje, dat op haar zestiende een scooter kreeg en op haar zeventiende net zo breed was als haar zadel.
Als ouder zou ik me toch even op de kruin krabben en me afvragen of we met onze goede bedoelingen geen weekdieren aan het kweken zijn. Plofkids zonder tegenslagbestendigheid. Mijn goede voornemen zou zijn om hun gerief-fiets op Marktplaats te zetten en van de restwaarde een nieuwe gravelbike of sportfiets te kopen. Fietst zeker zo lekker en leert de kroost omgaan met momenten dat ze de wind van voren krijgen.
Maar ja, ik heb dan ook geen kinderen.
