Een jaar geleden zat ik in Het Haantje aan de bar. Twee krukken naast me zat een man die zichtbaar vaker een café had bezocht. Hij zat hier al even, want hij had wat moeite met scherpstellen. Ik was veel te vroeg voor mijn afspraak, dus ik was de Sjaak. De eerste vijf minuten kon ik me nog verstoppen door een intensieve relatie met mijn iPhone te veinzen, maar daarna had ie me ook meteen te pakken.
‘Eén keer trek je de conclusie: vriendschap is een illusie,’ vertelde hij in drankdoordrenkte articulatie. ‘Moet je een liedje van maken,’ probeerde ik me eruit te witzen en ik bestelde snel een tweede bier. Maar zo makkelijk kwam ik er niet af. Mijn afspraak liet nog even op zich wachten dus ik besloot mijn luiken te openen en zijn trappelende verhaal binnen te laten. ‘Jan’, zei hij met uitstekende hand. Hij was duidelijk teleurgesteld in de liefde. Zijn vriendin had de verkering opgezegd en was zonder opgaaf van reden vertrokken. Oké, hij dronk iets meer dan strikt noodzakelijk en waste zich niet altijd even grondig, maar dat kon het niet zijn, toch? Ik prevelde dat dat me sterk leek, beaamde dat vertrekken zonder verklaring een misdaad tegen de menselijkheid was, en drie bier later waren we de beste vrienden. Toen mijn afspraak arriveerde, werd de stemming nog blijer, zeker toen Jan ontdekte dat wij geen stel waren en zij nog los. Inmiddels leven ze samen nog lang en gelukkig. Zo zie je maar weer: van je vrienden moet je het hebben, ook al ken je ze pas een uur. En wat toeval natuurlijk.
Om het toeval een kans te geven zijn veel vrienden nodig. Gelukkig hebben we er meer dan we weten, want iedereen heeft een soort Genootschap van Stille Vrienden, dat grotere invloed op je leven heeft dan degenen die op je verjaardag verschijnen. Het zijn de mensen die op je begrafenis komen, de Goedgezinden.
Mensen waarbij de eerste kennismaking aanvoelt als het weerzien van een oude vriend. De kassamevrouw die je altijd iets meer zegels geeft, de teamgenoot die je af en toe een goaltje gunt, de opdrachtgever die carte blanche geeft, of gewoon iemand die stiekem met je danst. Zij zijn de trampoline van het leven, het stootkussen dat zorgt dat alles altijd precies op het goede moment goedkomt, waardoor we thuiskomen op een plaats die we nooit hadden bedacht. Of dat nu boekenschrijver is, leraar, hoofd beeldende kunst, kassamevrouw of columnist.
