Loes Wijffels: 'Muziek'
Hoewel ik dol ben op muziek, kan ik me er ook enorm aan ergeren. Of je ’t gelooft of niet: op de dansvloer kan ik op een goeie plaat helemaal uit mijn plaat gaan. Die dansvloer bevindt zich sinds corona overigens regelmatig in mijn eigen bescheiden huiskamer. Boxen luid of oortjes in op het maximaal verdraagbare volume. Lange tijd vroeg ik me af waarom het me dan toch zo kan storen wanneer buren hun buitenactiviteiten en -feestjes met muziek opluisteren. Zit je net lekker in je tuin een boek te lezen.... klinkt er plots ergens een of andere populaire pop- of hiphoptune.
Nou, ik ben eruit, hoor. Heb namelijk ook een Buurman die FANTASTISCHE muziek draait: gave jazz, coole blues, swingende reggae, heerlijke grooves: ik kan zijn muzieksmaak enorm waarderen en geniet er echt van, al staat het nog zo hard. Buurman doseert het een beetje en gaat niet door tot diep in de nacht: dat scheelt natuurlijk. Nu spring ik op als ik een basdreun door de muren voel dringen en open de deur om te checken wat er wordt gedraaid. Is het Buurman, dan nestel ik me acuut met een krant in de tuin, weer of geen weer. Hier moet ik van genieten. Binnen in mij wervelt alweer een meisje over de dansvloer.
----------------------------------
René Pennock: 'Muziek bij de buren'
Dansers wervelden over de reuzendansvloer in de discotheek waar ik werkte en gingen op elke goeie plaat helemaal uit hun plaat. Een ongeëvenaarde lichtshow met een onverdraagbaar volume. Ik kwam om een uur of drie ’s nachts thuis. Nog even chillen (al bestond dat woord toen nog niet) voor het slapen gaan. Glas Duvel en draaien maar: Beatles, altijd goed, Rabih Abou-Khalil, Eric Burdon en War. De stemming komt erin. Meer Duvel en meer muziek: En harder, vooral. Gave jazz van Dizzie Gillespie, Coole blues van Dana Gillespie, Maz Romeo’s swingende reggae en de vette grooves van Maceo Parker. Het is vier uur, dus zet ik m’n koptelefoon op en de stereo op 10. Voluit nu de grande finale: Pink Floyd. Ik verbaas me over de surround sound en de enorme diepte in mijn bescheiden huiskamer, maar ja Pink Floyd, hè!
Tegelijkertijd hoor ik mijn vriendin de trap af stampen en de voordeurbel dringend rinkelen. Mijn vriendin schreeuwt: "ben je nou helemaal #@%$^&!" Ik doe mijn koptelefoon af en hoor Pink Floyd op volle sterkte door de kamer knallen. Oeps, vergeten de boxen uit te zetten. Nog even de Buurman aangehoord: "#*&%! %$#@^%!! @#*&^(*???"
Daar sta je dan de volgende dag met je bosjes bloemen. "Sorry Buurman, sorry Buurvrouw, sorry vriendin ..." Maar het was wel FANTASTISCHE muziek. Daar kun je je toch niet aan ergeren?