Er is toch wel iets waar ik erg goed in ben.
In falen.
Laten we mijn schoolcarrière bijvoorbeeld eens onder de loep nemen. In de zesde klas van de lagere school kreeg ik het schooladvies havo/vwo. Maar mijn ouders vonden me te kinderlijk&kwetsbaar om me naar een scholengemeenschap met meer dan 1.000 leerlingen te sturen. En dus ging ik naar de mavo, Was ik daar een uitblinker? Verre van. Ik had moeite met de bètavakken - wiskunde, scheikunde, natuurkunde - en ook nog met handelskennis en Duits. Ik wilde daarna naar de Middelbare Bosbouw School, maar ik was nog te jong om op kamers te gaan, dus ging ik eerst de havo doen. Daar doubleerde ik. Ik ging hbo-milieukunde studeren, maar deed daar weer een jaar langer over dan standaard. Daarna kwam ik naar Nijmegen voor biologie, en daar had ik ook weer een jaar meer voor nodig. De professor die mijn afstudeerpraatje hield, wist niet wie ik was en keek de verkeerde student aan. 15 jaar middelbare school en studie en nog steeds kinderlijk&kwetsbaar. Zucht. (Voor de dramatiek van dit verhaal laat ik maar even buiten beschouwing dat ik de eerste student was die met een 10 afstudeerde van Milieukunde.)
In 2013 verhuisde ik naar Oost. Naar een knoeperd van een tuin. En toen leerde ik eindelijk falen te accepteren. Ook in mijn tuin gaat van alles mis. Boompjes sterven, de grasmat krijgt kale plekken, een vijver lekt, oogsten mislukken: de lijst is eindeloos. Ik probeer van alles en ga ervan uit dat de helft mislukt. Als de andere helft wél lukt, is er immers nog zóveel te genieten! Maar het mooiste komt nog. Vaak denk ik dat iets mislukt is, maar ben ik gewoon voorbarig. De taxus kleurde bruin, maar herstelde zichzelf naar frisgroen in enkele maanden. Ik ergerde me aan een grote vouw die ik in niet uit het vijverfolie kreeg, maar juist in die vouw bleken twee bruine kikkers in. te overwinteren. De waterviolier sloeg niet aan in de vijver, maar er kwam kennelijk een stukje in de ‘gracht’ - een naburig slootje - terecht en daar bloeit hij nu fantastisch. Ik dacht dat mijn twee jonge stekelbaarsjes (8 mm) opgegeten waren omdat ik ze een half jaar niet meer zag. Nu zwemmen ze rond in scholen van zeker 30 visjes en papa stekelbaars is inmiddels 50 mm lang met een schitterende vuurrode buik!
