Rubriek waarin Gottfried Erdtsieck, samen met fotograaf Marc van Kempen, onderzoekt wat er een jaar na dato is gebeurd.
Tekst: Gottfried Erdtsieck, fotografie: Marc van Kempen
Uit de wijkkrantrubriek ‘Prikbordadvertenties’ van een jaar geleden:
“Ik ben Elline en ik ben blind. Ik zoek een gezellig fietsmaatje die eens per maand een stukje met mij wil fietsen op een tandem met ondersteuning. Bel je mij? 06 - 36279101”
We weten allemaal dat het doel van de Wijkkrant o.a. is om bewoners te verbinden en ons blad vormt natuurlijk een graag gelezen communicatiekanaal in onze prachtige wijk. Over verbinding gesproken, wat is dan een jaar later de ‘opbrengst’ van zo’n verzoekje ….?
‘Een jaar later’ ben ik bij Elline Hogerheide (64) op bezoek. Ik moet zeggen, ik ben niet vaak bij iemand thuis geweest die vrijwel blind is, en als ik zo in haar gezellig huisje om mij heen kijk, realiseer ik mij vrijwel direct: Elline moet van alles uit haar hoofd weten waar het ligt! Elline had tot haar 20ste een zicht van zo’n vijf procent, daarna is ze vrijwel blind geworden. Ze ziet naar eigen zeggen wat verschil tussen licht en donker, een lamp, maar daar houdt het op. “Daarom heb ik nog wel een beeld in mijn hoofd van kleuren en dingen.” Het heeft er haar niet van weerhouden om een opleiding te volgen. Bij de Gelderse Leergangen heeft Elline in de jaren zeventig de opleiding voor docent Frans en Nederlands met succes afgerond. Ze werkt al 35 jaar bij het ROC: jarenlang als docent NT2 bij de inburgeringscursus en nu bij de centrale administratie. Ook verzorgt zij de laatste tijd presentaties voor studenten om ze te laten kennismaken met mensen met een visuele beperking.
Inclusiviteit
Elline: “Ja, volgende week ga ik naar ‘Verpleegkunde’ in Boxmeer. Ik vertel over mijn beperking en wat belangrijk voor mij is. Ik hoop dat de studenten mee krijgen, hoe het leven is voor iemand met een visuele beperking. Ik wil ook graag tegen ze zeggen: ‘Doe maar gewoon tegen mij. Want dat is beste, vraag maar gewoon waar je kunt helpen.’ Want veel mensen weten niet hoe iemand te benaderen die een beperking heeft. Wat zijn struikelblokken voor mij? Wat is wel goed en wat is lastig?
Over twee weken ga ik naar studenten van ICT. Want ik werk natuurlijk met een aantal geavanceerde apps op mijn telefoon. Die studenten vinden dat vaak inspirerend. Want misschien kunnen ze ook iets ontwikkelen voor mensen met een visuele beperking. Ik laat ze zien met welke apps ik mijn leven wat kan vergemakkelijken.”
Ze geeft een demonstratie door met haar stem de app 'Be My Eyes' te openen. Vervolgens maakt ze met haar smartphone een foto van haar kamer en geeft aanvullend een mondeling commando. Een neutrale mannenstem beschrijft even later wat er op de foto aan meubilair en andere ‘gewone’ huis-, tuin- en keukenattributen te zien is. Compleet met een sfeerbeschrijving van de foto! Ze demonstreert nog een andere app: ze richt de camera van haar smartphone op een object dat voor ons ligt en een stem laat duidelijk horen wat er te zien is: “Boek. Pen. Tijdschrift. Plant.”, luidt steeds het juiste antwoord …
“Tsja”, vult Elline aan, “nu met AI hebben deze apps een sprong vooruit gemaakt. Dus het lijkt mij belangrijk dat studenten goed op de hoogte zijn hoe ze op hun vakgebied mensen met een beperking kunnen ondersteunen.”
Tolhuis
Maar, opmerkelijk voor een oproep in de Wijkkrant van Oost: Elline woont in Tolhuis. Waarom dan een oproep in deze Wijkkrant?
Elline: “Al jaren heb ik een leuk fietsmaatje, Theo. Hij heeft zelfs een aantal keren met mij in Amersfoort gefietst met de dubbelgevouwen tandem op de fietsendrager van de auto. In Amersfoort is namelijk eenmaal per jaar een speciaal georganiseerde tandemtocht voor mensen met een visuele beperking. Maar het werd hem, gezien zijn leeftijd en andere activiteiten, wat te zwaar. En hij wilde meehelpen in de zoektocht naar een opvolger. Theo woont in Oost en hij dacht, ik plaats daar ook een oproep, namens mij. Ik heb veel leuke reacties ontvangen van bewoners van Oost. Met een man heb ik een paar keer gefietst, maar hij zei: ‘Jammer, maar dit krijg ik toch niet voor elkaar’, heel eerlijk. Dat vond ik ook wel jammer, want met hem had ik wel goed contact. Een andere reactie heeft mij wel teleurgesteld. Die man was oogarts, zei heel vaak dat hij zou komen, maar daar reken ik, nu een jaar later, toch maar niet meer op. Sommigen vonden de afstand te belastend toen ze van mij hoorden dat ik in Tolhuis woon. En een reactie van Rob Aalders, hij is 66 en hij woont in de componistenbuurt. Hij reageerde ook, en dat is nu mijn fietsmaatje! Een lot uit de loterij, hij is zo geduldig, en hij vertelt uitvoerig wat er onderweg allemaal te zien is. Alsof hij steeds een schilderij beschrijft. We hebben samen al veel door het Rijk van Nijmegen gefietst, tot Grave, Druten en Winssen toe. Volgende week gaan we naar Appeltern. Via Social Deal heeft Rob een arrangement op de kop getikt. Mét tandem, een rondje fietsen en koffie met appeltaart als beloning.”
Het slotwoord van Elline: “Ik doe nou wel heel vrolijk. Maar er zit natuurlijk ook een andere kant aan deze medaille. Ik fiets bijvoorbeeld ontzettend graag. En zondag was het mooi weer, maar dan voel ik sterk de afhankelijkheid. Misschien komen er nog wat reacties.
Ik maak ook wel eens een foto van mijn tuin, en dan hoor ik hoe mooi de herfst is…”
------------------------------
© Marc van Kempen
Bij interesse in de foto kunt u contact opnemen via:
www.marcvankempenfotografie.nl
No use allowed without permission
Online/offline/commercial
