Ik woon al bijna 10 jaar met veel plezier in Oost, maar daarvoor woonde ik met bijna evenveel plezier in het Willemskwartier. Van hoogopgeleide nieuwkomers in die wijk hoorde ik dat ze moeite hadden met de bemoeizucht van sommige autochtone Willemskwartierders: “Ze vragen je zomaar op de koffie, terwijl je ze helemaal niet kent!”
Het Willemskwartier werd geregeld geportretteerd als een achterstandswijk. Statistieken ondersteunden die kwalificatie: of het nou gaat om opkomst bij verkiezingen, opleidingsniveau, inkomen, percentage koopwoningen, aandeel autochtonen – het is allemaal laag. Er is natuurlijk best een negatief beeld te schetsen van die wijk, afhankelijk van wat je wilt zien, waarop je je schijnwerper richt. En ja, er zijn problemen. Daarnaast is het een kleurrijke wijk met veel nationaliteiten: er wonen niet alleen veel Marokkanen en Turken, maar ook statushouders uit Afrikaanse landen. Daarnaast is het ook een wijk waar ons geregeld een bordje exotisch eten over de schutting werd aangereikt. Daarnaast is er ook mooie nieuwbouw verrezen, zijn oude straten opgefrist, speeltuinen vernieuwd, inspirerende toekomstplannen gesmeed. Daarnaast is het ook een levendige wijk, waar bewoners veel buiten zijn en elkaar spreken, waar straatfeesten georganiseerd worden, waar een actieve bewonersgroep functioneert, waar veel binding is met de buurt. Daarnaast is deze wijk dus heel anders dan een Vinex-slaapwijk waar het straatbeeld vooral wordt bepaald door geparkeerde auto’s.
De buitenspiegel van onze auto werd eens aan diggelen gereden door een vrachtwagen. De chauffeur besloot na enig omkijken door te rijden. Daarmee had hij buiten een buurtbewoner gerekend, die ons meteen kwam vertellen van welk bedrijf de truck was. Binnen een uur had ik al wat geld, handje contantje. Op een zomeravond had ik m’n racefiets laten staan in het gemeenschappelijke paadje achter ons huis. De volgende dag bleek de fiets - natuurlijk - verdwenen. Dom, dom, dom. Na terugkomst van het aangifte doen, sprak ik de buren. En hoorde ik tot mijn verbazing dat mijn fiets gered was. Die nacht had mijn Turkse buurman achter het huis rare geluiden gehoord. Hij zag vanuit zijn slaapkamer hoe een jongen over de poort naar het achtergangpaadje klom. Daarop rende hij naar beneden om mijn fiets in veiligheid te brengen in zijn schuur. Bemoeizucht is misschien wel juist wat we nodig hebben.
