Het leven gaat voorbij, het enige wat blijft zijn herinneringen. Het voelt vreemd, alsof ik een familielid verloren heb. Ik woon nu anderhalf jaar in Nijmegen. Als iemand die nooit alleen geweest is, nog geen uur, die haar leven sleet in een grote familie, kwam ik plotseling in een andere levensstijl terecht. Ik houd van Nijmegen, een stad vol goede mensen, net als mijn familie, lief en vriendelijk. Ik ben nog niemand tegengekomen, die boos is. Ik ben blij dat ik in zo'n fijne stad woon.
Vandaag sloot iemand uit mijn Nederlandse vriendenkring, die lang geleden in mijn land geweest is, voor altijd zijn ogen. Moge mijn goede buur rusten in vrede, ik zal je grote glimlach en vriendelijkheid niet vergeten. De dag voordat hij stierf, op vrijdag, liep ik langs zijn raam, toen ik met een vriendin ging wandelen in het bos bij mijn huis. Hij zag me en zwaaide naar me met een grote glimlach, zoals altijd. Ik zwaaide ook. Ik herinnerde me dat hij aan het begin van de week zei dat het niet goed met hem ging en dat hij kanker had. Ik heb hem meerdere malen opgezocht, maar ik denk dat hij niet thuis was.
Soms, als ik traditioneel Afghaans eten maakte, deelde ik het met hem. Hij was dol op Afghaans eten, hij zei eens dat de rijst nergens zo lekker smaakte, als in Afghanistan. Misschien prees hij het eten omdat ik zo gelukkig was. Hij was een vriendelijk mens. Op zaterdag wilde ik hem vertellen dat hij mijn gast voor het avondeten zou zijn, maar hij deed niet open. Ik maakte Afghaanse rijst met extra liefde en plezier, ik ging naar hem toe met een schaal vol Afghaans eten en ik belde weer aan. Ik wachtte totdat hij de deur zou open maken. Met een grote glimlach, zoals altijd. Ik belde meerdere malen, maar hij deed niet open. Ik bleef maar aan hem denken, dus vroeg ik een andere buur of ze wist hoe het met hem ging. Ze zei dat hij niet meer leefde.
Ook al deed ik mijn ding tot op zekere hoogte, die zaterdag, toch heb ik het gevoel dat we, als we elkaar beter begrijpen, het leven mooi zal zijn. Het gevoel van verantwoordelijkheid naar onze medemens geeft ons vrede. Meestal denken we dat succes en geluk afhankelijk zijn van wedijver en vooruitgang, maar in werkelijkheid is het zo dat een goed mens zijn, met gevoel voor elkaar en met een goed hart, ons naar een betekenisvoller leven leidt.
Hartelijkheid is een van de beste eigenschappen die een mens kan hebben. Hartelijke mensen zijn aardige mensen, het maakt ze communicatiever en invloedrijker.
Sonia Azatyar uit Panshir, Afghanistan
Vertaald uit het Engels door René Pennock
Foto: Mohanad Ataya
