Nu ik minder zoet probeer te eten en liever ook niet te vet, wordt het steeds lastiger om onderweg een snelle snack te vinden. De bezwaren tegen ongezond eten zijn al een eeuwigheid bekend, maar krijg de mens en de ondernemers maar eens zo ver dat ze daar ook echt iets aan doen.
Voorlopig zul je je eigen boterham moeten smeren voor een dagje strand of middagje stad. Uitgebreid lunchen is niet zo ingewikkeld, maar als je iets kleins wilt, wordt het lastiger. Een koekje of chocolaatje bij de koffie of thee, een gebakje, ijsje, iets uit de frituur: je krijgt het overal. Maar als ik een hartig hapje bij m'n theetje wil of een gezonde snack op straat, wordt het lastiger.
Mensen hebben moeite met verandering.
Hetzelfde verschijnsel zie je bij de maatregelen die noodzakelijk zijn om klimaatverandering tegen te gaan: we passen maar moeilijk onze gewoonten aan, ook al weten we dat dat beter zou zijn. Ik vrees dat we nog veel meer zomers met bizar weer moeten doormaken om daadwerkelijk stappen te zetten. Stappen terug, om precies te zijn. En dat is verreweg het moeilijkst. Ik geef toe: zelf heb ik ook geen zin om in de kou te zitten of veel geld uit te geven aan een duurzamer alternatief.
Wellicht kunnen wetenschappers zich eens buigen over een medicijn of gen dat de mens flexibeler maakt en meer bereid en in staat zich aan te passen aan de nieuwe omstandigheden. Waarschijnlijk krijgen zij dat sneller voor elkaar dan de aarde die met alle macht haar boodschap probeert duidelijk te maken aan de hardleerse mens.
Ik blijf hoop houden.
