Wie is die vrouw die elke maand in deze fijne Wijkkrant een inwoner van Nijmegen-Oost in de spotlights zet? Haar naam is Simone Kiekebosch.
Wat drijft haar? Wat zijn haar passies, haar dromen? Daar probeer ik deze middag achter te komen. Tijd dat er een licht op deze sympathieke, fijnzinnige, inspirerende dame wordt gericht.
Door Lia Maas. Foto's Mohanad Ataya
Ik ontmoet haar in haar woning in hartje Oost, een woning die klopt bij haar. Kleurrijke paars-, lavendel- en roodtinten vallen meteen op. Voorwerpen die een verhaal in zich dragen, een buitenlands sfeertje waarbij ik me direct thuis voel. De twee katten komen binnen. We kunnen beginnen.
Hoe lang schrijf jij voor de Wijkkrant en wat is je drive dit trouw iedere maand te doen?
“Ik schrijf mee aan de Wijkkrant sinds 2007. We bestaan uit een hechte, constante club. Één persoon is er zelfs al 25 jaar bij betrokken. Er zitten voor mij twee kanten aan die ik heel erg leuk vind. De ene kant is dat ik erg nieuwsgierig ben. Ik mag zomaar mensen interviewen en zomaar alles vragen. Ik vind dat zo’n voorrecht. Ik mag ze naar hun passies vragen, hun drijfveren. En sommigen verdienen echt even een spotlight.”
Haar ogen beginnen te glanzen. Het is voor mij duidelijk dat ik hier met een mensen-mens te maken heb.
“De andere kant is samenwerken met de redactie. Het is een perfecte club, en iets waar ik heel erg van hou: nooit gedoe. Korte vergaderingen, veel ruimte voor iedereen, een divers clubje wat een mooi organisch geheel vormt. Iedereen laat elkaar in zijn of haar waarde. Eens per maand een borrel. Veel vrijheid en vrijblijvendheid en daardoor zijn we heel productief.”
Het woord 'gedoe' valt nog vaker tijdens het interview. Het is duidelijk dat ze daar verre van blijft, een grondige hekel aan heeft, en als ik haar zo eens nauwkeurig bekijk, zie ik dat in haar luchtige uitstraling terug.
Simone, wat is jouw passie en drive in het leven?
“Ik ben zo ontzettend nieuwsgierig naar de wereld. Ik mag zo graag rondkijken, het is zo interessant te zien hoe anderen hun leven vorm geven. Voor mij draait alles wat ik doe om verbinding en verbondenheid. Daar gaat het om. Voorwaarden scheppen opdat anderen zich ook weer met elkaar kunnen verbinden. Dat geeft mij een enorme levensvreugde, daar word ik echt gelukkig van.”
Waar komt die gigadrive vandaan?
“Ik ben enig kind. Als kind dacht ik altijd dat het naar is om enig kind te zijn. Nu, achteraf, vind ik het ook wel gemakkelijk. Er zitten ook voordelen aan, weinig gedoe, bij begrafenissen regelen, de aandacht van mijn ouders niet hoeven te delen.” (ha, daar heb je dat woord 'gedoe' weer). Ze moet er zelf om grinniken. "Maar toch is er iets uit ontstaan”, vervolgt ze. “Doordat ik geen broers en zussen heb, is er wel een besef gegroeid dat ik andere mensen nodig heb.”
“Ik verzamel mensen, in alle soorten, maten, kleuren, leeftijden. Ja, de een verzamelt postzegels, de ander mensen.”
We proesten het allebei uit van het lachen. Mijn vraag aan haar is of ze dan ook redelijk oordeelloos is, maar dat vindt ze een veel te gemakkelijke conclusie.
“Maar ik zal wel altijd iedereen m’n vertrouwen geven, ik leef niet vanuit wantrouwen. Alle relaties die ik aanga krijgen het voordeel van de twijfel.”
Mag ik dan wel concluderen dat deze stroom in jou aan de basis ligt van zoveel projecten die je in je leven hebt gedaan en doet?
Ze krijgt een zachte, speelse blik in haar ogen als ze verder van wal steekt.
“Ik heb altijd mijn hobby's omgezet in werk. Ik hield van lezen en deed Bibliotheekacademie. Ik hield van muziek en werd muziektherapeute. Ik hield van reizen en kwam in de reiswereld terecht. Ik heb gedurende de twee jaar die ik in Amerika heb gewoond een reisopleiding gedaan en daar vervolgens zeven jaar in gewerkt. Reizen is een rode draad in mijn leven. Dat verlangen ontstond al in mijn jeugd. Ik wist als kind al dat ik wilde reizen. Op een gegeven moment hebben man Bert en ik ontslag genomen en zijn voor een half jaar op reis gegaan.
Toen we terugkwamen was het duidelijk. Ik begin voor mezelf. Dat was een grote bevrijding in m’n leven, bevrijd van het keurslijf van een werkrelatie. Alles viel samen, m’n leven werd anders. Nieuwe mensen, nieuwe wegen. Na een aarzelende start begon mijn bedrijf: Muziquest te bloeien.” (aardig om te vermelden Quest staat voor zoektocht). Ze specialiseerde zich in originele muzikale spelvormen voor groepen, gebaseerd op persoonlijke muziekfragmenten. Werd muzikaal vormgever, en on top of the bill werd ze ook nog DJ. Ze raakte in die tijd betrokken als coördinator bij Music Meeting, werkte mee aan De Dag van het Levenslied, was medeorganisator van East of Eastern Jazz Festival en diverse andere festivals. Momenteel ook betrokken bij het Festival op 't Eiland. Raakt betrokken bij muzikale projecten met en voor vluchtelingen.
Het begint me warempel bijna te duizelen. Wat heb ik hier met een actieve dame te maken. Uit alles blijkt de toewijding, de zorgvuldigheid en er 100% voor gaan. Half werk komt niet in haar woordenboek voor.
“Maar ik bleef tussendoor ook reizen. Reizen is zo essentieel. Ik wil er toch nog even op terugkomen,” zegt ze, om vervolgens een prachtig versierd schrift tevoorschijn te toveren, zorgvuldig geschreven, beplakt en bewerkt tijdens haar reizen. “Nee, geen dagboek, dit is een reisschrift”. benadrukt ze plechtig. “Ik heb er zoveel van. Ze zijn me zo dierbaar. Bij brand is dit het eerste wat ik uit m’n huis haal.”
Vertel nog eens meer over wat dat reizen precies voor je betekent?
"Het fijnste van reizen is puur het onderweg zijn voor mij, of het nu met een boot, een bus, trein of een vliegtuig is. Het gaat niet om het doel maar om het onderweg zijn. Ik hou daarom ook van rivieren, ze zijn altijd onderweg, ze stromen eeuwig door, altijd. Ik heb mijn man Bert uitgekozen op z’n beweging en reislust. Hij beweegt, hij reist en dat doen we samen al 36 jaar. Het is het avontuur, de ontmoetingen, de onvoorspelbaarheid.”
Toch ben ik nog niet helemaal tevreden met het antwoord en op het gevaar af wat drammerig over te komen vraag ik haar wat er uiteindelijk in haar gevoed wordt, aangeraakt wordt door ontmoetingen, onderweg zijn en avontuur.
“Ik ben altijd op zoek naar ontroering, verwondering en synergie. Daarom speel ik ook heel graag Canto Ostinato, met mijn twee ook pianospelende vriendinnen. Het geheel is groter dan de som der delen. Ja eigenlijk komt alles wat ik gedaan heb en wat ik doe uit deze drijfveren voort."
Wat doe je nu? Want in de lockdown lag je bedrijf stil.
Er volgt meteen een enthousiast en prachtig verhaal over haar Land van Ooij, waar ze 60 m² grond onder haar hoede heeft. “Ik heb me ontpopt tot groente- en kruidenvrouw. Ik ben boer geworden!", zegt ze trots. "Een totaal uit de hand gelopen project, mijn hele kelder staat vol. Van kruidenoliën tot smeerwortel- en weegbreezalf tot rode bieten in zoetzuur. Je kunt het zo gek niet bedenken of het staat er in een potje. Name it en ik maak het. De Covidperiode maakte iets in mij los waardoor ik zelfvoorzienend wilde zijn. Ik heb zoveel geleerd dat ik bijna mezelf zou kunnen redden. Ik zou het liefst qua voeding helemaal onafhankelijk willen zijn van anderen”
Simone, deze vraag moet ik je tot slot nog stellen. Wat is je droom of heb je een toekomstplan?
“Ja ja!! “Juicht ze bijna, "Die heb ik zeker! Toevalligerwijs heb ik laatst met mijn man en een bevriende muzikant een middag verzorgd in woonzorgcentrum Boszicht. Daar heb ik zo van genoten, wat hebben die mensen mij geraakt. We hadden de middag helemaal muzikaal omlijst met nostalgische muziek, beeldfragmenten, van Pipo, Swiebertje tot aan Mies Bouwman. Foto’s geprojecteerd uit lang vervlogen jaren. Er werd op oude liedjes gedanst van Engelse wals tot foxtrot. Wat een ontiegelijk dankbaar publiek, zo zinvol, zo bevredigend. Daar wil ik zeker meer mee gaan doen in de toekomst.”
Dan is Mohanad daar. Haar trouwe Syrische fotograaf die haar altijd vergezelt bij haar reportages. Ook vandaag natuurlijk. Hij kent haar al jaren, dus een uitgelezen kans hem te vragen: “Mohanad, if you have to describe Simone in a few sentences, what would be your answer?
Na enkele momenten van stilte zegt hij: “She is a good farmer.” Stilte volgt. Simone en ik kijken elkaar een beetje ongemakkelijk aan, maar gelukkig wordt het weergaloos vervolgt.
“Not only fot the plants. But she spreads everywhere her seeds and makes things to grow for people and between people.”