Ik heb een guilty pleasure waarvoor ik me een beetje schaam. Als ik het wel eens aan mensen vertel, wordt die schaamte alleen maar groter. Hoe is het mogelijk dat ik dat leuk vind! Niemand snapt daar iets van. Er is vast iets mis met mij, ik moet nodig in therapie.
Maar het is nu eenmaal zo. Geen enkele aflevering wil ik missen. Elke maandag- en donderdagavond verheug ik me al op de tv-uitzending. Als ik niet thuis ben, neem ik het op: Château Meiland. Heerlijk, die gekke familie uit Noordwijk die schaamteloos zichzelf is. Zich door niets en niemand iets gelegen laat liggen. Eigenlijk is het heel gênant hoe ze van ijverige kasteelklussers zijn doorgerold in een miljonairsbestaan met alle bijpassende luxeprobleempjes.
In godsnaam, waarom vind ik dit leuk om naar te kijken? In het begin keek ik mijn zus en zwager er nog op aan, verbaasd over hun plezier in die ik-vertrek-gekkies. Nu ben ik zelf ook ‘om’ en geniet van het heerlijke gedoe van de Meilandjes. Ik vermoed dat het te maken heeft met dat schaamteloze: lekker doen waar je zelf zin in hebt. Daar verlang ik in mijn diepste innerlijk ook wel een beetje naar.
Hoewel ik het echt niet altijd eens ben met Martien, die er vaak nogal rechtse ideeën op nahoudt: zijn liefde voor de ‘family’, zijn ongegeneerde uitingen en overdreven gaye gedragingen vind ik op een of andere manier ontwapenend. Een psycholoog zou er genoeg voer voor een uitgebreide therapie uit halen, vermoed ik. Maar mijn avondjes voor de buis brengen ontspanning en plezier. Daar kan geen praatsessie of behandeling tegenop. Dan maar guilty.