Verlatenheid
Vorige week kwam ik haar tegen bij de ingang van de Odin biologische supermarkt. We kwamen op afstand aan de praat en ze zei dat ze deze tijd vreselijk vond. Ze woonde alleen en alhoewel ze goed alleen kon zijn, kwamen nu de muren wel op haar af. Toen we al afscheid hadden genomen bedacht ik opeens dat het wel interessant zou kunnen zijn om met haar een interview te doen voor de wijkwebsite.
Ik ging terug de winkel in en noteerde op afstand haar telefoonnummer.
“Ik bel u volgende week.”
Dus gisteren belde ik haar voor een telefonisch interview.
“Tja zei ze, de situatie is wel wat veranderd, want ik ben ziek. Ik heb waarschijnlijk het Corona virus."
Jeetje, ik viel even stil. Ik vroeg of ze nog in was voor een interview of dat ze er vanaf zag.
Ze vroeg me hoeveel vragen ik had.
“Laten we het kort houden dan.”
Ze klonk best goed eigenlijk, aan haar stem kon ik niets horen.
“Ja", beaamde ze, "mijn dochter die niet in Nijmegen woont vond ook al dat ik normaal klonk. Maar ik ben echt heel ziek. Ik ben hondsmoe en kan helemaal niets. Ik heb al drie weken niemand gezien, dus waar ik dan het virus heb opgelopen is niet te achterhalen.
Normaal heb ik een sociaal leven, ik volg een filosofiecursus, ga naar lezingen en debatten. Ik woon goed, ben gepensioneerd (71 jaar) en heb een prima leven.
Maar nu ziet het er opeens heel anders uit.
Ik heb wel een buurvrouw die af en toe wat te eten of boodschappen voor de deur neerzet, maar ik ben echt te moe om uit bed te komen. Ik eet alleen een beetje soep momenteel.
Het begon met een vage keelpijn, toen ging het door naar de longen. Vervolgens kreeg ik oogproblemen en sinds gisteren heb ik koorts en koude rillingen. De thermostaat staat op 21,5 graden en nog heb ik het koud.”
Ze vervolgt: “Als je alleen woont en familie en kind zitten ver weg, dan ben je heel erg op jezelf aangewezen op een nare manier. Behalve fysieke problemen heb ik vooral ook een akelig gevoel van verlatenheid. Unheimisch omdat je niet weet waar het heen gaat allemaal.
Ik word gelukkig geregeld gebeld door mijn dochter en mijn vriendinnen, maar toch ben ik alleen.
Het enige dat me op de been houdt is de televisie. Ik kijk nu veel. Programma’s over kunst, Floortje blijft thuis, Oogappels. Ik luister de Matthäus Passion en luister naar andere klassieke muziek. Omdat ik die oogproblemen heb, kan ik opeens niet meer lezen."
Ik wens haar heel veel sterkte toe in deze nare tijden.
Dit is een groep mensen die je niet veel hoort naar mijn idee. En waar we er heel veel van hebben in Nijmegen-Oost. Alleenstaanden van 65-plus, zonder kinderen, of kinderen die niet in de buurt wonen. Of die nu alle contacten uit angst afhouden.
Terwijl ik dit schrijf bedenk ik opeens dat er in mijn straat ook iemand uit deze doelgroep woont. Voornemen voor morgen: een praatje op afstand!
