Ruim vijftig jaar geleden zaten ze samen op de hbs-A op de Bijleveldsingel, waar ze vijf jaar naast elkaar in de schoolbanken vertoefden. Daarna gingen ze ieder hun eigen weg en nu zitten Roland Peters en Jos Dederen samen aan tafel om herinneringen op te halen.
Tekst: Karin Veldkamp. Foto: Hans Hendriks
Jos heet ons welkom in zijn prachtige huis aan de Straalmanstraat. "Ik ben de derde generatie in dit huis. Mijn opa heeft het in 1950 gekocht en ik heb het in 1993 overgenomen." Roland zit al aan tafel over de oude klassenfoto's gebogen en samen gaan ze iedereen af. De meeste namen van hun klasgenoten zijn blijven hangen. "Kijk hier zit Hans Kazan", wijst Jos en ook Jan Marijnissen was een tijdje hun klasgenoot. "Maar die ging na een paar jaar van school af." De heren hebben heel wat op te halen, want na de hbs is het contact verloren gegaan. "We stuurden elkaar wel elk jaar een kaartje met de verjaardag, waardoor er nog een vorm van contact bleef."
Bolknak
Roland wijst: "Hier staan we naast elkaar en daar heb ik mijn ribfluwelen jasje aan, wat was ik daar trots op", lacht hij. "Het waren de hoogtijdagen van de Beatles en zo'n jasje was hip. En daar hebben we meneer Collaard", wijst Jos. "Zijn bijnaam was ‘Speknek’. Hij was leraar geschiedenis en dankzij hem ben ik later geschiedenis gaan studeren", memoreert Roland. "Hij kon echt heel goed lesgeven en zei altijd: ‘Sinds de Waalbrug er is, is Nijmegen verpest, omdat alle protestanten de brug overkomen. En meneer Jansen doceerde boekhouden, handelsrekenen en recht- en wetskennis. Hij stond altijd met een bolknak voor de klas. Als ik tussen de middag thuis kwam, zei mijn moeder: "Je hebt zeker boekhouden gehad, want onze kleren stonken naar de sigarenrook.”
Vijf voor tien
"Ja het waren andere tijden. We hadden wel een paar meisjes in de klas, maar de meesten zaten op de mms, die was vooral bedoeld om meisjes toch iets van educatie te geven zodat ze konden meepraten, want men ging ervan uit dat je met een man van een hoger niveau zou trouwen. Hun school stond aan de overkant van onze school, het Opusgebouw. Er zaten leuke meisjes op, dus in de pauzes liepen we daarheen en er is ooit wel eens een dansavond geweest voor beide scholen, van 20.00 tot 22.00. Om vijf voor tien durfde je dan eindelijk een meisje ten dans te vragen".
Geen ‘geslaagde' feestjes
"Het was niet altijd makkelijk in die tijd op school", vertelt Jos. "De Mammoetwet hijgde in onze nek en dat was een ander schoolsysteem. De hbs en mms zouden vervangen worden door mavo, havo en atheneum. Als je doubleerde, liep je het risico dat je naar het Atheneum moest en dat was allemaal anders, qua boeken, aantal vakken etc. Dus er was een grote druk om de hbs te halen. Maar dat is gelukt. We zijn geslaagd! En ook dat was allemaal heel anders in die tijd. Als de postbode aan je deur voorbij liep, was je geslaagd. Dezelfde middag ging je naar school om je diploma op te halen, waar alle leraren op een rijtje stonden voor een felicitatie. We hebben nog een biertje gedronken in de stad en thuis ging de vlag uit. Dat was het! Geen examenfeestjes.”
Het is een bijzondere ontmoeting tussen Jos en Roland na ruim vijftig jaar. Ze zitten samen aan tafel alsof ze elkaar gisteren nog hebben gezien. "Ja we pakken de draad gewoon weer op", beamen ze beiden. "Je ervaringen en herinneringen uit die tijd, vergeet je nooit. We hebben ook altijd veel plezier gehad op school."
Maar terug naar die tijd verlangen de mannen niet, daar zijn ze het snel over eens: "Er is veel veranderd, maar terug? Nee, het was allemaal veel hiërarchischer en ook de onderlinge sfeer was anders. Natuurlijk haalden ook wij onderling wel eens wat uit met de jongens, maar je was nooit gemeen. Wat je tegenwoordig hoort over pesten, dat kenden wij niet."
Jos en Roland zijn nog lang niet uitgepraat en gaan binnenkort vast een biertje drinken samen.
