In de Wijkkrant, dit weekend verschenen, staan uiteraard - maar niet alleen - de nodige artikelen en columns over ons leven in de anderhalvemetersamenleving. Anna interviewde drie buren van haar: "Buren in tijden van corona".
Door Anna Bakker, fotografie door Marc van Kempen
Henk Kuiper (foto) zag de bui al lang hangen toen de eerste berichten – nog ver weg – over het coronavirus opdoken. Omdat hij zelf diabeet is verdiepte hij zich direct uitgebreid in de achtergronden, dus al voor het in Nederland opdook.
Hij berekende een overlevingskans van 91 % voor zichzelf mocht hij het virus oplopen en dan nog op voorwaarde dat er een bedje vrij voor hem zou zijn op de intensive care op het ultieme moment. Wat hij ook zag, en nog steeds ziet, is dat overheid en RIVM naar zijn idee deze pandemie enorm onderschatten. Sinds de eerste signalen in ons land heeft hij zich – vrijwel – hermetisch teruggetrokken achter de voordeur.
Ondertussen constateert hij dat zowel politiek als RIVM nog steeds het handhaven van de economie voorrang geven boven het adequaat beschermen van de bevolking. “Ze spelen wél met mijn leven! Onbegrijpelijk dat er nog steeds geen lockdown is, en dat mensen zonder maskers de straat opgaan.” Het nieuws houdt hij nauwgezet bij, de slechte scores bevestigen de falende aanpak. “Sommige mensen denken dat ik overdrijf met mijn sombere vermoedens, maar ik weet dat dat niet zo is.” Verder komt hij de dag en de tijd wel door. Verveling is niet aan de orde, vanuit huis kan hij voorbereidend werk doen voor installaties van zonnepanelen. En soms, héél soms, maakt hij een wandelingetje buiten, wanneer hij ziet dat de straten nagenoeg leeg zijn.
Buur Bea
Een geluk bij een ongeluk, misschien moet je het zo maar noemen, dat mooie weer. Over de schuttingen heen is het zelfs waar te nemen, getuige de hoge vrolijke kinderstemmetjes en speelgeluiden.
Af en toe de rustige stem tussendoor van Bea die in korte tijd fulltime entertainer van haar kinderen is geworden.
Ze prijst zichzelf inderdaad gelukkig met de tuin, vertelt ze me. En al helemaal als ze dat vriendinnetje van haar dochter in gedachte heeft, waarvan de moeder ziek is en ‘naar buiten’ een luchtje scheppen op een piepklein balkonnetje betekent.
Verdere stappen buiten de deur, behalve dan de boodschappen en bezorgservice voor een zus, doet Bea niet meer met haar kinderen. Een van hen verkeert in een zogenoemde kwetsbare groep en er is te veel onduidelijkheid over hoe dat nou zit met besmetting tussen kinderen onderling. Hun vriendjes en vriendinnetjes zullen ze dus voorlopig moeten missen. Haar oudste dochter mist de paardrijlessen bij de Maartenskliniek maar heeft in piano spelen een andere hobby waar ze zich in kan uitleven. “Ondertussen doen we verder maar net alsof het zomervakantie is, je moet toch maar het positieve uit de situatie halen. We gaan niet bij de pakken neerzitten.”
Hans (22) en Floor (21) (foto) wonen tijdelijk samen in het Albertinum kloostercomplex tussen medestudenten. Hun dynamische bestaan van studie, baantjes en sociale contacten is sinds kort resoluut teruggedrongen tot 24/7 samenleven op 20 vierkante meter.
Ze vertellen dat er onder veel studenten zorgen leven omtrent financiën, studie en de gevolgen van studievertraging, lees: nog meer studieschuld. Voor de meesten is de bijbaan weggevallen. Essentieel om – gecombineerd met de afgesloten studielening – rond te komen. Ook voor Hans, normaal gesproken met een koksmuts boven de potten en de pannen, en voor Floor, als bijlesdocent, stopten die bronnen.
De voortgang van de studie is per student anders. Hans studeert diergeneeskunde en is deels aangewezen op praktijkvakken die nu vervallen. Wat theorie betreft worden de hoorcolleges van vorig jaar aangeboden en kan hij opdrachten per mail uitvoeren. Veel is nog onduidelijk over de voortgang. Voor Floor geldt dat ze de rest van het jaar online colleges volgt.
Het rondwarende virus ervaren Hans en Floor persoonlijk niet direct als bedreigend, en zo ligt dat voor meer medestudenten, vertellen ze. Hoewel ze ervoor waken familie of vrienden, die een risico lopen, te besmetten.
Al maakt Hans zich geen illusies over het ontlopen van dat virus en de verspreiding daarvan in zijn woonomgeving. Het klooster heeft een centrale ingang met bel en deurknop waar iedereen gebruik van maakt. Achter die voordeur zijn zes gangen waar weer tientallen studenten wonen die grotendeels gezamenlijk de keuken, toilet en douche gebruiken.
Wat de toekomst betreft verwachten Hans en Floor dat ze met de huidige maatregelen de zomer in moeten. Helaas. De muren van die 20 m2 komen bij de gedachte alleen al, behoorlijk op hen af.
Gelukkig, ook hier weer, is daar die grote tuin om ruimte te geven aan frisse lucht, zien ze daar een buurman of vrouw voor een praatje - nee, niet met zijn allen tegelijk - of kan Hans zijn frisbee lekker ver de tuin in slingeren.
Tips
• Blijf op de hoogte maar check niet de hele dag het nieuws, vaak levert dat geen nieuwe informatie op maar versterkt het angst. Zeker als je ook nog eens op fake-nieuws stuit.
• Om een goed humeur te hebben en te houden is vasthouden aan een dagelijkse structuur belangrijk. Doe de dingen die je altijd al deed, hou je aan vaste tijden.
• Blijf jezelf goed verzorgen: qua voeding, qua uiterlijk en blijf in beweging. Richt een plek in waar je kunt sporten. Of maak een wandeling, niet allemaal tegelijk, en de anderhalve meter afstand in-acht-nemend. Stofjes die je met bewegen aanmaakt helpen je het humeur op peil te houden. Frisse lucht en daglicht zijn ook wezenlijk.
• Blijf met vrienden en familie in contact via telefoon, skype, mail, chat of videobellen. Zorg er wel voor dat je het niet de hele tijd over dat ene virus hebt.
• Leef je uit in een (nieuwe) hobby; maar niet in het bankhangen.
• Plan activiteiten in. Liefst in een mooie balans tussen nuttig (achterstallige klusjes) en aangenaam.
• Praat over je angsten, durf hulp te vragen.
