Loes Wijffels: 'Bezorgen'
De Wijkkrant houdt me fit. Tijdens lockdowns, avondklok en quarantaines was vooral het devies: blijf bewegen, ga wandelen. Welaan, de Wijkkrant had een schreeuwende behoefte aan bezorgers, vanwege de beroerde betrouwbaarheid van een derde partij en door de oplopende kosten.
Ook wij, redactieleden, zijn ons vanaf het begin van de pandemie gaan inzetten. Een keer per maand een heerlijk wandelingetje door je eigen buurt. Ik voelde me weer die 4-havoleerling met haar krantenwijkje. Later werd het Berg en Dal: alleen maar leuker, zo’n mooie en voor mij nieuwe omgeving, vol heuvels en dalen.
Maar dat is nog niet alles. Ook de fans van de Wijkkrant houden me in beweging. Iedere maand komen er wel weer een paar bij en elke fan krijgt van ons een envelop met een sticker voor op de brievenbus. Postzegels zijn niet nodig: ik maak de leukste wandelingen dwars door Oost. Kom in straatjes en bij huizen die ik nooit eerder zag. Elke dag een ommetje en een frisse neus: heerlijk, die houden we erin!
------------------------------------
René Pennock: 'Bezorgd'
Bij het woord bezorgen denk ik direct aan het voltooid deelwoord 'bezorgd'. En dat maak ik me. Over Oekraïne, waar op de dag dat ik dit schrijf de Russen zijn binnengevallen. Over het staartje (of is het een nieuw begin?) van corona, over de stikstofproblematiek, de opwarming van de aarde en de gasprijzen.
Of, om dichter bij huis te blijven, over de man met ingevallen gezicht zonder tanden die me, toen ik de Albert Heijn uitkwam vroeg: "Meneer, ik heb geen mondkapje, nu mag ik de Appie niet in. Mag ik die van u ff lenen?" Ik wilde hem best wel mijn mondkapje lenen, maar dan hoefde ik 'm echt niet meer terug. Nee, ik wilde hem mijn mondkapje trouwens helemaal niet lenen. Hij zag er allesbehalve gezond uit. Ik was bezorgd dat één bacilletje, virusje of coronabolletje van mij zijn dood kon betekenen.
Misschien moest ik ook maar de Wijkkrant gaan bezorgen. Maar nee: ze waren allemaal al bezorgd, hoorde ik. Nou, dat is dan toch mooi weer één zorg minder.