Negen juni is een tamelijk duffe datum in de wereldgeschiedenis. Het is de geboortedag van Peter de Grote en de sterfdag van Nero, maar sindsdien is er die dag weinig gebeurd. Voor Nijmegen-Oost is 9 juni 2023 welzeker een heuglijk moment. Het is dan precies 95 jaar geleden dat het badhuis aan de Daalseweg de deuren opende. Die regenachtige zaterdag in 1928 repten de Oosterlingen zich uit hun badloze woningen om eindelijk eens uitbundig te kunnen poedelen in de 17 douches en acht badkuipen.
Maar tijden veranderen. Sinds elk huis een eigen badkamer kreeg, werd het badhuis werkeloos en liet zich omscholen tot theater. In het theater ben ik nooit geweest, maar in het badhuis wel. Niet omdat mijn verblijf geen washok had, maar vanwege de stroeve relatie met mijn Duitse hospita: haar Badezimmer was Sperrgebiet. Op mijn eerste studentenkamertje in de Rembrandtstraat mocht ik studeren en slapen, maar verder niks. ‘Geen gerook, geen gekook, kein meisjesbezoek ook’. Dat was maar een piepklein probleem, want meisjes kende ik niet, koken kon ik niet en roken kon je overal. Daarom voelde mijn badgebrek ook niet als ongemak. Ik had genoeg aan de koude kraan op mijn wastafeltje om ‘s ochtends de slaap uit de ogen te schuren en af en toe een oksel te verfrissen. Niet dat dit laatste nodig was, omdat iedereen toen dusdanig naar tabaksrook rook dat de oksellucht wel heel wat mans moest zijn om daar overheen te toepen.
Maar tijden veranderen: ik kreeg kennis aan een meisje. Een kruising tussen ragebol en plumeau, lang, dun en een enorme bos krulhaar. Ze had grote bruine ogen, onweerstaanbaar voor een boerenzoon die was opgegroeid met kalverliefde.
Het meisje had één nadeel: ze rookte niet en had een goede neus. Toen het me eindelijk was gelukt om een afspraak te versieren zat er dan ook maar een ding op: naar het badhuis!
Ik boende en schrobde alsof mijn leven ervan afhing. Blakend fris en met een setje schone kleren ging ik op pad, overigens niet na eerst nog wat vers zweet uit de bilnaad achter mijn oren te hebben gedept, want ik had net iets gelezen over feromonen. Het afspraakje werd een eclatant succes en we leefden een tijdje lang en gelukkig.
Maar tijden veranderen, net als hoofdpersonen in verkeringen, en ik leefde nog vaak lang en gelukkig. Het meisje met het plumeauhaar is alweer zeventien jaar geleden gaan hemelen, maar elke keer als ik langs het badhuis fiets moet ik even aan haar denken. Niet lang, maar wel gelukkig.
