Nijmegen-Oost blijft bijzonder. In een tijd van grote ondernemers die de kleine zelfstandigen wegconcurreren, is het hier nog altijd mogelijk twee zaken in dezelfde branche letterlijk naast elkaar te laten bestaan. Ik weet niet of het de kieskeurige, verwende gemiddelde Oostenaar is of de hang naar het authentieke, maar waar in andere grote steden buiten de supermarkten geen enkele warme bakker meer te vinden is, zitten er aan de Daalseweg nog altijd twee vlak naast elkaar. Voorheen Walterbos en Bereket, inmiddels overgenomen door Strik en Kraayenberg.
Mensen uit dit stadsdeel doen blijkbaar niet mee aan de hype om minder gluten, suikers en koolhydraten te eten: brood is waar het in deze wijk om draait! Niks veganistisch, biologisch dynamisch of macrobiotisch dieet. Gewoon ouderwets brood, gebak en zelfs ijs: ik geef eerlijk toe, het is echt genieten, hier. Vriend Jan uit Almere weet niet hoe snel hij bij mij aangekomen op zijn fiets moet springen om een ouderwets halfje melkwit te halen. Bij hem is in de hele stad geen bakkertje meer te vinden. En altijd spreekt hij weer een of andere bewoner uit de buurt en vraagt dan of ik die en die ook ken.
Misschien is dat het wel: de sociale cohesie die ons zo bindt. Het verlangen naar de aloude gezelligheid. Gewoon een praatje maken op straat, elkaar groeten. Die bakkers hebben volgens mij een belangrijke een maatschappelijke functie. Daar draait de helft van de klandizie op. Van mij mogen ze nog heel lang blijven.
