Hij is lid van de Frank Boeijen-fanclub en heeft jaren een seizoenkaart van N.E.C. gehad. Léon Schoonhoven scoort hoog op de Nijmeegse ladder.
Tekst: Simone Kiekebosch, foto: Mohanad Ataya
“Ja, ik hou van Nijmegen”, beaamt hij. “Maar ik heb op allerlei plekken gewoond. Geboren in Assen, een paar jaar in Arnhem. Toen met de familie naar Nijmegen waar ik op het Dominicus College in Hees naar school ging. Het was apart om na Arnhem in een rooms-katholieke stad te komen waar les werd gegeven door paters en nonnen. Op mijn eerste middelbare-schooljaar waren er slechts enkele gemengde brugklassen. Helaas zat ik net in één van de jongensbrugklassen. Daar heb ik mijn leven last van gehad”, zegt hij lachend.
“Na de middelbare school studeerde ik vier jaar fysiotherapie in Amsterdam, maar uiteindelijk kwam ik toch weer in Nijmegen terecht. En ik woon al sinds 2004 hier in Hengstdal.”
Ik woon zelf ook al heel lang in Nijmegen, maar ik hoor nu voor het eerst dat bij iedere NEC wedstrijd ‘Al mot ik krupe’ ten gehore wordt gebracht in de pauze en dat de hele N.E.C.-aanhang dat dan meebrult tot de tweede helft begint.
Prettige werkgever
“Op 1 november 1979 ben ik bij de Sint Maartenskliniek begonnen als fysiotherapeut. Daarna werd ik leidinggevende van een multidisciplinair team. En nu ben ik beleidsadviseur. Ik ben nu 65 jaar en sinds een tijdje ben ik twaalf uur coördinator van een duurzaamheidsproject in het ziekenhuis. We zijn vooral actief aan het kijken naar de afvalscheiding. We hebben natuurlijk nogal wat afval.
Ik werk nog steeds met veel plezier bij de Sint Maartenskliniek. We zijn groot genoeg om innovatief te zijn, maar ook klein genoeg om elkaar allemaal te kennen.”
Bekommeren om de buurt
“Tijdens de coronatijd werd mijn actieradius een stuk kleiner en ben ik me wat meer om de buurt gaan bekommeren. Ook hierbij richt ik me op duurzaamheid. Met de Bomenbuurt Oost zijn we met een aantal partijen aan het kijken naar een Buurt Energie Systeem (BES). Het is een burgerinitiatief, waarbij we ook aardgasvrij Hengstdal meenemen. Ik ben onlangs bij een heleboel buurtbewoners langs de deur gegaan als een soort Jehova's getuige -hij lacht - om met buurtbewoners te praten om aardgasvrij te worden. Voor CO2-reductie, geen gas uit Groningen en geen afhankelijkheid van andere mogendheden. En gas wordt veel duurder.
Wat me opviel, was dat er toch wel heel veel mensen in de buurt zijn die vrijwilligerswerk doen. En dat er veel kruisbestuivingen zijn.”
Léon vervolgt enthousiast: “Ik ben ook actief bij het onderhoud van het Zilverdenplantsoen. We hebben het onderhoud van de gemeente overgenomen. Dit is ook erg verbindend in de buurt. We hebben bijvoorbeeld een zonnebloemenwedstrijd voor de kinderen georganiseerd. En binnenkort krijgen we een lezing van een ecoloog uit de buurt die over biodiversiteit komt vertellen. Dat we alleen nog inheemse planten neerzetten en de exoten weglaten."
En dat Léon een druk baasje is, blijkt wel uit de telefoontjes die hij krijgt tijdens ons gesprek.
Het gaat over een pannenkoekenfiets voor het Zilverdenplantsoen of over een kaartje voor de Basis (in het oude Doornroosje) of over een concert van de Dijk. Noem het maar op.
Inkijkje in de wc
In Léons wc hangt een kalender die kennelijk tevens zijn agenda is. Afgeladen vol met afspraken! En dat naast zijn baan... Hoe doet die man dat allemaal? Slaapt hij nooit?
Dromen voor de toekomst?
“Ik leef in het hier en nu. Ik heb vier kleinkinderen die ik nog graag jaren in mijn dichte nabijheid wil zien opgroeien. Ik heb een latrelatie met Ilse.
En op werkgebied ben ik met de organisatie van Greenteams bezig. Bij de milieuthermometer (meetinstrument met criteria voor verduurzaming - red.) van de Sint Maartenskliniek ga ik voor brons. Ik wil mijn laatste anderhalf jaar bij de kliniek het pad ook effenen voor zilver en goud.”