De laatste jaren was ik behoorlijk fanatiek op het gebied van duurzaamheid en gezond leven. Weinig vlees, zonnepanelen op het dak, veel wandelen, de trein in plaats van de auto nemen en geen vliegvakanties meer. Tijdens de coronaperiode groeide mijn hoop dat met name het belang van dat laatste zou doordringen tot een grotere groep mensen. Het tegengestelde lijkt nu te gebeuren. Die paar tientjes aan vliegtaks weerhoudt mensen er niet van naar Parijs te vliegen in plaats van even gas te geven om nog sneller de Franse hoofdstad te bereiken.
Ook bij mij ontstaat een zekere duurzaamheidsmoeheid. Okay, de hoge gasprijzen maakten het afgelopen najaar dat ik de verwarming wat minder hoog zette en overschakelde op elektrische oplossingen, die overigens straks nog duurder uitpakken omdat de saldering wordt afgebouwd. Zetten al die investeringen en mooie voornemens wel de juiste groene zoden aan de dijk?
Desondanks blijf ik hunkeren naar comfort. Het lijkt wel of ik juist langer douche nu ik weet dat het wat meer kost. Niet meer vliegen: ik ontzeg er vooral mezelf de leuke dingen mee, terwijl het op grote schaal nagenoeg nul impact heeft. Met stemmen op de juiste politieke partij bereik ik waarschijnlijk meer. Hoewel, durft een partij het milieu als breekpunt in te zetten bij de coalitievorming? Dat zou wat zijn.
Iemand vroeg me laatst: 'Wil je onderdeel zijn van het probleem of van de oplossing?' Tja, dat laatste natuurlijk, maar hoe dan? Door jonge mensen, maar ook ouderen bewust te maken van hun 'ecologische voetstap'? Door maar stoïcijns mijn afval te blijven scheiden, terwijl de recycling landelijk nog maar nauwelijks op orde is en mijn plastic grotendeels op dezelfde berg belandt als mijn restafval? Door te schrijven over alle grote wereldproblemen in de hoop iemand te raken die een beetje invloed heeft?
Ik ben wel een beetje klaar met mezelf overal schuldig over te voelen. Moeten we niet weer gewoon gezellig gaan leven met z’n allen in plaats van ons almaar te bekommeren over wat goed is voor de mens en de wereld? Willen we niet te veel en te snel? Dadelijk zit half Nederland aan de antidepressiva omdat we als vleesmijders moeten leven.
Wie het weet mag het zeggen, maar Spanje is voor mij net iets te ver met de auto.
