In zijn woonhuis aan de Elzenstraat heeft Paul Elings zijn eigen kleine Laurel en Hardy-museum met beelden, fotomateriaal, clubbladen en nog veel meer. Een uit de hand gelopen hobby. Hoog tijd voor een bezoekje aan de kostbare schatten van deze verzamelaar.
Tekst: Karin Veldkamp, fotografie: Hans Hendriks
Paul en Olga wonen ruim een jaar in de Elzenstraat. "Ik ben geboren en getogen in Nijmegen-Oost", aldus Paul. "Ik ben hierachter in de Amandelboomstraat geboren. Mijn moeder woont er nog steeds, al 77 jaar. Ik heb bijna tien jaar bij de Spar gewerkt op de Van ‘t Santstraat, waar ik begon als vakkenvuller maar al snel de groenteafdeling bestierde. Ze noemden me 'chefke' en sommige mensen kennen me daar nog steeds van. Ja, ik wilde dolgraag terug naar Oost. Veel vrienden en mensen waar ik mee opgroeide wonen hier nog steeds of zijn teruggekomen.”
"Laurel en Hardy is mijn passie of tik", lacht Paul ruimhartig. "Volgens mij heb ik het van mijn opa, ook al heb ik die nooit gekend. Mijn moeder was zwanger van mij en op zondagmiddag kwam de stomme film op tv. Mijn moeder had er niet zoveel mee, maar mijn opa bulderde van het lachen waardoor de rest toch stiekem ging mee lachen. Als kind vond ik 'de Dikke en de Dunne' eigenlijk maar saai, maar na verloop van tijd werkte het toch aanstekelijk, ook al weet je al lang van tevoren wat er gaat gebeuren! The music box is mijn favoriet; de scène waarbij de piano tig keer de trap op naar boven wordt gesjouwd en steeds weer de trap af sodemietert." Paul kijkt er nog steeds geamuseerd bij.
Ik kreeg een grote doos...
Zijn verzameling begon ooit in Oost. Op de Tooropstraat was een kleine kledingzaak en die hadden het beeld uit de film The music box in de etalage staan. Paul was er meteen weg van. "Ik was daar met mijn toenmalige vriendin maar eigenlijk hadden we het er daarna nooit meer over, totdat ik jarig werd. Ik kreeg een grote doos... en jawel, daar zat het in. Daarna kreeg ik via via meer beelden en kocht ik ze op rommelmarkten. Maar mijn collectie is pas echt groot geworden na onze verhuizing hier naar de Elzenstraat. Olga kwam toen met het idee om een klein museum te maken. Ik had eerst het kleine slaapkamertje ingericht, maar dat voldoet inmiddels niet meer."
Want Paul had twee mazzeltjes dit jaar. Iemand uit het Rooie Dorp wilde een deel van zijn verzameling kwijt en Paul kwam in contact met een verzamelaar uit Andijk. De betreffende man wilde dat zijn verzameling goed terecht zou komen: "En wat ik daar toch tegenkwam", gaat hij enthousiast verder. "Krantenartikelen, 8 mm-films, alle jaargangen van de clubbladen en als klap op de vuurpijl een leisteen van het geboortehuis van Stan Laurel en plukjes gras van de graven van de beide heren."
De gezichten moeten wat uitstralen
Trots neemt Paul ons mee naar boven. Op de kleine overloop staat een bord met 'Museum Laurel en Hardy' en als we het kamertje betreden duizelt het ons even voor de ogen. Wat een beelden, in alle soorten en maten, van hout, gips en metaal, netjes gerangschikt op thema’s als sport of beroepen. Maar daar blijft het niet bij, manchetknopen, vingerhoedjes, kalenders, klokken, ga zo maar door. "De gezichten moet wel wat uitstralen, zoals ze in het echt waren", legt hij uit. Anders hoef ik ze niet. En kijk, hier staat een veldwachter. Die is mij dierbaar omdat mijn opa politieagent was. En van die kerstbal heb ik alleen de Dikke. Dus ik zou graag ook nog de Dunne erbij hebben." Paul is duidelijk nog niet uitverzameld. "Door corona kan ik het museum nu helaas niet openstellen, maar als Olga werkt en ik heb geen dienst dan zit ik in mijn stoel te genieten van mijn eigen museumpje."
Wil je meer weten? Kijk op de Facebookpagina 'Laurel & Hardy' “museumpje” Nijmegen.