Een rubriek waarin Gottfried Erdtsieck, samen met fotograaf Marc van Kempen, onderzoekt wat er een jaar na een oproep in de Wijkkrant en op nijmegen-oost.nl is gebeurd.
Uit de Wijkkrantrubriek ‘Prikbordadvertenties’ van een jaar geleden: “Ik zoek een zondagmiddagvriend in Nijmegen-Oost e.o.. Voor kunst, muziek, fietsen, wandelen. Ik ben een j.vr. van 70. Mail voor meer profiel naar: .”
We weten allemaal dat het doel van de Wijkkrant o.a. is om bewoners te verbinden en ons blad is natuurlijk een graag gelezen communicatiekanaal in onze prachtige wijk. Over verbinding gesproken, wat is dan de ‘opbrengst’ van zo’n verzoekje...?
Hoe je het ook wendt of keert, dit is een contactadvertentie. Als ik een jaar later een mail stuur met de vraag of deze oproep succesvol was, krijg ik dan wel antwoord?
Vanwege deze rubriek in de Wijkkrant dacht onze ‘zondagmiddagvriendin’: ‘Ik zal ’ns in mijn mailbox kijken of er zich nog een zondagmiddagvriend heeft gemeld.’
Ze las mijn verzoek voor een interview en ze moest het even laten bezinken. Vervolgens nam ze contact op. En niet alleen om te vertellen of deze oproep succesvol was. Al meteen maakt ze duidelijk waarom ze instemde met dit interview: ze heeft een boodschap!
Een boodschap aan vrouwen – ook mannen, zoals ze zelf aanvult- die een betekenisvol gezelschap zoeken, zonder termen als ‘dating’.
Ze wil liever niet met haar echte naam in de Wijkkrant, daarom noem ik haar hier maar de 'zmv': de zondagmiddagvriendin!
Zmv: “Mijn man Guus - ja, laat zijn naam hier maar klinken! - is in augustus 2021 overleden. Wij hadden beiden door de week een eigen agenda met muziekclubjes, leesclubjes, filosofieclubjes, kunstclubjes. En op donderdag pasten we op de kleinkinderen, dat wel samen.
Na zijn overlijden gleed ik bijna naadloos mijn door-de-weekse leven weer in. Maar omdat wij het weekend altijd voor elkaar vrij hielden, miste ik hem vooral dan natuurlijk heel erg. Vaak in het weekend, dacht ik: tja…..en nu?”
Haar ex, met wie ze nog steeds contact had, voelde dat aan. Hij wilde haar helpen bij het verlies en stelde voor om wekelijks de zaterdagavond samen door te brengen: uit eten, gewoon wat bijkletsen, een film…
Zmv: ‘Dat deed hij om mij te helpen. Hij had zijn vrouw een jaar eerder verloren. Ik accepteerde zijn voorstel onmiddellijk en zo kreeg ik mijn ‘zaterdagavondvriend’.
En als ik uitging op zaterdag, dan zei ik tegen Guus op de foto: ‘Ja, ik ga nu uit met ex; maar echt, ik zou véél liever met jou gaan, maar ja, je bent er niet meer, dus ik moet wel.’
En ik ging. En dan zag hij mij moedig voorwaarts gaan. En langzamerhand werd zo de zaterdag toch weer een fijne dag. Maar op zondagmiddag… Dan liep of fietste ik hier rond en keek om mij heen en zag zo veel leuke mannen ‘in het wild’ in m’n eigen buurt. Ik zou er zo, zonder heel veel voorselectie, met eentje een middag willen wandelen of fietsen, of naar een concert of tentoonstelling, een van die dingen doen die ik vroeger op zondag met Guus deed.
En ik dacht: ik kan niet zo maar naar iemand stappen en vragen: bent u beschikbaar? Dat gaat niet… Hoe vind ik dan wel een man die op zondagmiddag hetzelfde wil als ik. Weet je wat? Ik ga er een project van maken.”
Sluw plan
En dan komt de theaterachtergrond van onze zondagmiddagvriendin naar voren, als ze met gepast drama en gespeeld raffinement voordraagt: “En toen … ontspon zich een sluw plan in mijn brein….”
Ze besloot om een oproep in de Wijkkrant te plaatsen. Maar wel anoniem: ze wilde absoluut niet dat ‘de hele buurt’ ervan zou weten.
Ze ontvangt verschillende reacties! Van lieve medemensen die wilden helpen om haar eenzaamheid te doorbreken, van een ander die direct op ‘meer’ uit was... maar óók van haar, naar later blijkt, nieuwe zondagmiddagvriend!
Hij woont een paar straten verderop en al ruim een jaar brengen ze de zondagmiddag samen door. Wandelen, fietsen, museum- of concertbezoek en praten over de dingen die hen bezighouden.
Zmv: “Voor mijn zondagmiddagvriend is dit kleinschalige ook aantrekkelijk. Hij hoeft alleen maar op de zondagmiddag mijn gezelschap te zijn, hij hoeft niet een hele nieuwe liefde te zijn of mijn leven te vullen, voor hem is het juist een voordeel dat het maar zo klein is. Ik heb gewoon ontzettend mazzel. Hoewel Guus er niet meer is, heb ik een rijk leven. Door de week heb ik mijn eigen agenda, en bovendien heb ik dan nog op zaterdag een zaterdagavondvriend en op de zondag een zondagmiddagvriend. Ik beschouw mijzelf als een bofkont. Kijk, qua intimiteit heb ik niet veel te bieden, ik ben in de rouw, hè?
Maar je weet maar nooit wat ik nog ooit zal kunnen: Qué será, será.
Iedereen waar ik het tegen vertel, inclusief mijn kinderen, vinden het zo’n goeie zet! Dus langzamerhand heb ik er een missie van gemaakt om dit verhaal zo vaak mogelijk aan alleenstaanden in mijn omgeving te vertellen. Omdat ik bekend wil maken: jongens en meisjes, het is mogelijk! Je hoeft jezelf niet te grabbel te gooien op Tinder, het kan ook waardig. Je hoeft niet meteen een complete nieuwe liefde of een nieuw leven in te vullen: het kan ook lekker klein!”
En deze zondagmiddagvriendin sluit onze ontmoeting krachtig en zelfverzekerd af: “Voor mij is dit een succesverhaal, daarom wil ik dit verhaal ook graag delen met andere vrouwen, of mannen: Kijk, zó kan het ook!!”
-------------------------------
© Marc van Kempen
www.marcvankempenfotografie.nl
Bij interesse in de foto kunt u contact opnemen via:
No use allowed without permission
Online/offline/commercial
