Dit is een slecht stuk van de hoofdweg door de Sahara. Meestal was de weg beter fietsbaar.
Sahara?
Lang geleden ging ik net als alle jongens in het dorp noar de motorcross op het Zand. Het Hengelose Zand , dat Benny Jolink bezingt in Oerend Hard. Een klein bochtig deel van het parcours noemden ze vanwege het losse gele zand de “Sjahara”. Later leerde ik dat er ver weg, in Afrika ook zo’n gebied was en dat er door hitte en gebrek aan regen niets zou groeien. Sinds een paar weken fietsend in Marokko en Mauritanië kan ik er eindelijk over . meepraten.
Ben op weg naar oud studenten uit diverse landen in West Afrika en wil begin april in Kameroen komen. Er zijn kilometers met alleen zand, maar honderden kilometers blijken er toch dorre struiken en boompjes te staan die ooit tot dit formaat gegroeid zijn.
Een paar keer meegemaakt dat er 50 km geen enkel huis of hut staat, en een paar uur geen enkele auto. maar dan ineens is er een tankstation of een winkeltje waar ze blikjes, macaroni, water en zeep verkopen.
Voor mij is heel bijzonder dat daar ondanks de zomerse hitte en het gebrek aan water en amfere voorzieningen mensen (blijven) wonen. Het is blijkbaar mogelijk en aantrekkelijk genoeg om te blijven en niet naar de stad of naar Europa te vertrekken. Ontmoette in Taroudant bij Agadir een man van mijn leeftijd die als jongen was opgegroeid in Zuid Limburg omdat zij vader in een van onze kolenmijnen werkte. Na tien jaar was zijn vader met al zijn vier broers en zussen teruggegaan naar hun thuis in het zuiden van Marokko.
Nu groeide daar net ten zuiden van de Atlasbergen meer dan in de woestijn (amandelbomen bijv) maar het was behoorlijk kaal en absoluut niet “aantrekkelijk” groen daar. Een andere man (die nooit in Europa was geweest) wist op de een of andere manier Franse toeristen in zijn toch wel dor en armoedig dorp te trekken voor zijn wandeltochten en Bed & Breakfast met zelfgebakken, warm brood in zijn typisch berberhuis.
Zo wonen vele mensen in voor ons moeilijke en armoedige omstandigheden en toch maken ze er wat van. Zeker zo bijzonder dan die paar duizend “economische” vluchtelingen die elk jaar weer naar Europa komen.
Naast de locale mensen kom ik ook ver in de Sahara westerse toeristen tegen. Overal gemotoriseerde Franse senioren, Duitse overlanders in Landrovers, Poolse motorrijders maar ook wat jonge Belgische fietsers en zelfs een Franse skater die met hulp van de wind een speciale driewieler tot in de westelijke Sahara had gebracht.
Allemaal met eigen inspiratie, eigen verhalen en nieuwsgierigheid naar nog meer onbekende gebieden. Heb zo een week met de twee Vlamingen gezellig samen gefietst en gegeten en weer anderen ontmoet. Een Marokkaanse wegwerker met broer in Düsseldorf maar zonder en een Mauritaanse huisschilder met vijf kinderen.
Ook als er geen campings of hotels zijn krijgen we zo waar nodig een plek om te kamperen of zelfs een hele kamer en altijd van die sterke, mierzoete, maar heerlijke en met veel aandacht geschonken thee.
Je kunt de fietstocht volgen op polarsteps.com als je zoekt op mijn naam en inlogt.
Mijn volgende verhaal komt over een week uit Senegal