Gesprek met Reza, garagehouder Garage Heyendaal.
Mijn vrouw zei: “zou je niet reageren op de oproep in de Wijkkrant om iets te schrijven. Ik heb ook een leuk idee. Er is een nieuwe garage geopend waar eerst Profile was.”
Ingezonden door Kees Waardenburg, foto: Marc van Kempen
Zo is het gekomen dat ik hier nu sta voor de balie van Garage Heyendaal aan de Heyendaalseweg 96 in Oost. Aan de andere kant zit eigenaar Resa, een gezellig ogende, enigszins gezette man met een klein baardje. Hij gaat akkoord. Ik zeg hem dat ik dit niet dagelijks doe, sterker nog: nooit heb gedaan. “Dat geeft niks”, zegt hij, “dan maken we er samen een leuk stukje van.” Ik schiet in de lach. Hier zit iemand die zijn klant aanvoelt en op sympathieke wijze het initiatief overneemt. Ik doe er nog een schepje bovenop en zeg: “Eerlijk gezegd gaat het mij niet om de PR, maar om jou. Vind je dat goed?” “Ja natuurlijk, als ik zelf de buurt beter wil leren kennen, zal ik mijzelf ook aan de buurt moeten laten kennen."
We maken een afspraak. Intussen neemt hij afscheid. Salam, Salam, klinkt het.
Als start van het gesprek vertel ik hem die eerste indruk bij de balie: open voor echt gesprek, aanwinst voor de buurt, allure van een echte baas, talent iets tot een gemeenschappelijke onderneming te maken.
“Zo ben ik ook. Maar geen baas. Ik probeer mijn jongens het gevoel te geven dat hier niemand de baas is. Ik ben eindverantwoordelijk, ik neem hier het werk aan, ik praat met de klanten en ik verwacht van de jongens dat ze hun werk goed doen. Ik vertel alleen wat ze aan de auto moeten doen, en voor de rest laat ik ze vrij. Die vrijheid neem ik zelf ook. Ik neem mijn tijd voor de klant, loop mee naar de auto, maak een babbeltje. Ik wil dat mijn jongens zich ontwikkelen zoals ik me ook heb kunnen ontwikkelen. Iedereen kan hier trouwens langs rijden, als er een afspraak is is er een afspraak, als het noodzakelijk is wordt het meteen gemaakt, als het niet anders kan ga ik naar de mensen toe.”
Hoe is ’t allemaal zo gekomen?
Geboren in Irak, op tweejarige leeftijd verhuisd met ouders en twee zusjes naar Nijmegen. Het vak geleerd van zijn vader. Ingestroomd bij autotechniek in Arnhem, vele vervolgcursussen en lang bij Mercedes gewerkt. Toen zijn vader een hartinfarct kreeg de zaak overgenomen.
Hoe kom je je aan je jongens?
“Ik heb daar geen problemen mee. We zijn al jaren een hecht team. Ze zijn samen met mij opgegroeid in het vak. Eén medewerker bijvoorbeeld, een Afghaan, kan heel goed sleutelen. Ik heb hem zelf opgeleid en naar school gestuurd. Er zijn nu vier medewerkers, inclusief mijn vader die om gezondheidsredenen minder werkt.”
Jouw ambitie?
“We hebben vijf bruggen; als garagist moet je denken: één monteur per brug. We doen alle auto's, maar soms moet je een bepaalde vraag bij de dealers leggen. Met hen heb ik goede contacten. Ik hoef geen miljonair te worden. Elke dag met plezier naar het werk, dat is ’t.”
Zijn open blik was me al opgevallen, maar nu valt me ook zijn weloverwogen manier van spreken op. Alsof hij mijn gedachten kan lezen, zegt hij: “Wat ik zeg, daar moet ik ook achter staan, vooral in de business.”
Tijdens ons gesprek is straatgenoot Maria binnengelopen om haar auto op te halen. Samen zetten we het gesprek voort. Drie buurtgenoten gezellig onder mekaar. Bij mijn vertrek loop ik nog even de werkplaats in om zijn vader een hand te geven. Ik herken hem onmiddellijk aan de blik.
Het was een genoegen Reza met de ogen van de Wijkkrant te leren kennen.
Wil jij ook een buurtgenoot interviewen voor de Wijkkrant? Laat het ons weten via redactie@nijmegen-oost
© Marc van Kempen
Bij interesse in de foto kunt u contact opnemen via:
www.marcvankempenfotografie.nl
No use allowed without permission
Online/Offline/Commercial
